Υποχρέωσή μας να μάθουμε στα παιδιά πως είναι ο κόσμος

17 Νοεμβρίου 2019, 06:15

Οι γονείς παρουσιάζουν πολλές φορές στα παιδιά την ζωή σαν ένα ονειρικά πλασμένο τόπο, όπου όλοι θα τα αγαπούν, θα τα συγχωρούν και θα τα ανέχονται. Η ύψιστη υποχρέωση του γονέα όμως είναι να προετοιμάζει από νωρίς το μικρό παιδί για τον αληθινό κόσμο.

Φωνάζουν, σπάνε πράγματα, έχουν πείσμα, θέλουν να γίνει πάντα το δικό τους, πετούν τα παιχνίδια τους παντού, ζηλεύουν τα αδέλφια τους και τα άλλα παιδάκια, και μας υποχρεώνουν να μαγειρεύουμε ό,τι τους αρέσει. Ο γονέας θα κάνει υπομονή και θα περιβάλλει το παιδί του με ανοχή και αγάπη κάνοντάς του τα χατίρια και δικαιολογώντας το για όλα τα ελαττώματά του. "Παιδί είναι ακόμα, δεν ξέρει", θα πει. Αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι "και πότε θα μάθει; Από ποιον; Και πως;".

Όλοι έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες για έναν φίλο ή συνάδελφο που φέρεται εγωιστικά, νευριάζει όταν δεν γίνεται το δικό του, δεν ξέρει να ελιχθεί και τελικά να συνυπάρξει αρμονικά με άλλους ανθρώπους. Και όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που με την πρώτη δυσκολία στις σπουδές, την εργασία ή την προσωπική ζωή πέφτουν σε κατάθλιψη αδύναμη να δώσουν τις προσωπικές τους μάχες και να αποδεχτούν τις ήττες τους...

Γεννήθηκαν έτσι αυτοί οι άνθρωποι ή μήπως είχαν αυτό που λέμε "υπερπροστατευτικούς" γονείς που τους μεγάλωσαν χωρίς να τους μάθουν ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν θα έχει την ίδια υπομονή με τη μαμά..;

Όπως λένε οι ειδικοί, όλα ξεκινούν στην προσχολική ηλικία. Το παιδάκι των 3-4 ετών πρέπει να ακούει κάποιες φορές και το "όχι". Αν δεν του αρέσει το φαγητό, ας μείνει για λίγες ώρες νηστικό. Αν χτύπησε κάποιο παιδάκι με το οποίο έπαιζε επειδή ζήλεψε ή δεν μοιράζεται τα πράγματά του, θα του εξηγήσουμε αυστηρά γιατί πρέπει να το κάνει.

Αν κλαίει και στριγγλίζει για να γίνει κάτι που του αρνήθηκε ο γονιός, δεν πρέπει να του γίνει το χατίρι παρά μόνο αν μάθει να το συζητάει και να το ζητάει ήρεμα. Χωρίς φωνές, χωρίς φυσικά ξυλοδαρμούς, χωρίς όμως και στεναχώρια εκ μέρους του ενήλικα την οποία το παιδάκι εκλαμβάνει ως αδυναμία. Έτσι θα πάρει το μήνυμα ότι στην ζωή πρέπει να συζητάμε, να διεκδικούμε και αν χρειαστεί, να συμβιβαζόμαστε.

Στην σχολική πια ηλικία, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Κάθε άνθρωπος έχει ελαττώματα. Και το παιδί μας δεν θα εξαιρείται από τον κανόνα αυτό. Θα του μάθουμε ότι θα είμαστε πάντα δίπλα του και θα το αγαπάμε ό,τι κι αν κάνει, αλλά θα του εξηγήσουμε και ποιες θα είναι οι συνέπειες της κακής συμπεριφοράς προς ανθρώπους εκτός της οικογένειας.

Με λίγα λόγια, θα το εισάγουμε σιγά σιγά στην αληθινή ζωή και θα το θωρακίσουμε με γνώσεις και αντοχές. Ζώντας στη "γυάλα" μέχρι τα 18 είναι σαν να καταδικάζεται σε μια ζωή όλο απογοητεύσεις από προσωπικές αποτυχίες.

ΠΗΓΗ

Psychology