Η πανδημία αναδεικνύει τις αδυναμίες αλλά και την δύναμη του ανθρώπου

Aπό τον Μάρτιο του 2020 έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα και τώρα καλούμαστε εκ νέου να διατηρήσουμε την ψυχολογική μας ισορροπία προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το δεύτερο κύμα αναμέτρησης με τον «αόρατο» εχθρό. Κι όλα αυτά ευελπιστώντας να περιοριστεί ως και να παύσει η εισβολή του στο ανθρώπινο σώμα, μέσω ενός εμβολίου. Στην πραγματικότητα καλούμαστε να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε κάτι που αποδεδειγμένα είναι «επιθετικό», την αιφνίδια και βίαιη αλλαγή των συνθηκών ζωής μας.

Μάς λέει η κ. Αγγελική Αϊβάτογλου, υπεύθυνη Ψυχοκοινωνικού Τομέα ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α:

Καμία κοινωνία παγκοσμίως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα αιφνίδιες αλλαγές όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα της ασθένειας του COVID-19,μπαίνοντας έτσι στην περίοδο έκτακτων μέτρων και δοκιμών με σκοπό τον περιορισμό εξάπλωσης του ιού στην κοινότητα και ταυτόχρονα δοκιμασιών τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, πιο πολύ από ποτέ, προκύπτει η ανάγκη στήριξης του ειδικού πληθυσμού της κοινωνίας , τους ανθρώπους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, όπως η Τρίτη ηλικία, ασθενείς αυτοάνοσων νοσημάτων, άτομα σε ανοσοκαταστολή και πολλοί άλλοι, φέρνοντας στην επιφάνεια τυχόν αδυναμίες ενός κράτους πρόνοιας να αντέξει το άγχος και τον φόβο επιβίωσης με τον οποίο αυτές οι ομάδες πληθυσμού βρίσκονται σε διαρκή επαφή.

Κατά το πρώτο κύμα του εγκλεισμού , ο αρχικός περιορισμός θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια ξαφνική «δοκιμασία» όπου με την απαιτούμενη προσοχή θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Διανύοντας το δεύτερο κύμα, μετά από τόσους μήνες και βασιζόμενοι στα δεδομένα που προκύπτουν από την τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης της Ελληνικής Εταιρείας Αντιρευματικού Αγώνα, την σκυτάλη έχει πάρει ο παράγοντας κόπωσης του πληθυσμού, μιας κόπωσης που θα συντελέσει στην αύξηση των αρνητικών φαινομένων όπως περιστατικά κατάθλιψης, άγχους, απόσυρσης αλλά και ενδοοικογενειακής βίας.

Η βεντάλια φαίνεται να ανοίγει σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής, κάνοντας το άγχος και την αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα να εισβάλλει ακόμα και στην ομαλή κοινωνική συμβίωση εντός του σπιτιού, του χώρου που αποτελεί το καταφύγιο προστασίας από την εξωτερική απειλή. Η αναγκαστική πολύωρη συνύπαρξη μεταξύ των μελών μιας οικογένειας αποκαλύπτει πολλές φορές αδυναμίες συνεννόησης μεταξύ τους , οδηγώντας και σε αρκετά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και εντείνοντας ακόμα περισσότερο το συναίσθημα της μοναξιάς και της θλίψης.

Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τον φόβο μια πιθανής λοίμωξης από τον ιό του ίδιου του ατόμου ή συγγενικών του προσώπων, στην ουσία μιλάμε για ένα κοκτέιλ συναισθημάτων πίεσης, άγχους και θλίψης που ενναλάσσονται διαρκώς και που με σιγουριά έχουν πάρει την θέση της ηρεμίας ,που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ομαλή έκβαση ασθενειών, όπως τα αυτοάνοσα νοσήματα, επιδεινώνοντας την συμπτωματολογία όπως πόνοι, δυσκαμψία και επηρεάζοντας την αποτελεσματικότητα της εκάστοτε θεραπείας τους.

Κάπου εδώ έρχεται να δοκιμαστεί και πάλι η πολιτεία, με την επικείμενη κυκλοφορία του εμβολίου κατά της πανδημίας. Η ελπίδα εναλλάσσεται με τον εν μέρει δικαιολογημένο σκεπτικισμό για την εν τάχει ανάπτυξη και διάθεση του εμβολίου, επιβεβαιώνοντας στο κοινωνικό σύνολο την ανάγκη για ασφάλεια που προσφέρει το δημόσιο σύστημα υγείας, ενώ αναδείχθηκαν οι αδυναμίες και οι ελλείψεις του.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Τελικά η πανδημία αποτελεί ένα μείζον ιστορικό γεγονός, το οποίο ήρθε να αναδείξει τόσο τις αδυναμίες, όσο και την δύναμη που φέρει ο άνθρωπος σαν το πλέον προσαρμοστικό και εφευρετικό όν του πλανήτη. Όλες οι παραπάνω αντιδράσεις είναι απολύτως αναμενόμενες μπροστά στην αίσθηση απειλής της ανθρώπινης ύπαρξης ,καθώς και ικανές να κινητοποιήσουν το πιο παρήγορο και ελπιδοφόρο γεγονός: Η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται συνασπισμένη και ενωμένη απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, επειδή ενωμένοι μπορούμε να βγούμε πιο δυνατοί από αυτή την κρίση.