Απίστευτη η δύναμη της θέλησης για ζωή ειδικά στα μικρά παιδιά

09 Ιανουαρίου 2020, 10:10

Η Άννα Βικτώρια Σοάερες Καρντόζα, είναι μια 4χρονη Βραζιλιάνα που ζει με την οικογένεια της στις παρυφές του τροπικού δάσους του Αμαζονίου. Στις 29 Δεκεμβρίου το πρωί η Βικτώρια έπαιζε με μια φίλη της στην άκρη του χωριού και κατά λάθος μπήκε σε ένα κανό για να κρυφτεί και την πήρε ο ύπνος. Η βάρκα παρασύρθηκε βαθιά μέσα στο δάσος από τα ρεύματα του ποταμού και όταν το 4χρονο κορίτσι ξύπνησε, δεν ήξερε που βρισκόταν.

Κι ενώ όλοι περίμεναν να την βρουν νεκρή ή να την έχει κατασπαράξει κάποιο ζώο, 4χρονη Βικτώρια με αυξημένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, κατάφερε τρώγοντας μόνο φρούτα και πίνοντας νερό από το ποτάμι να επιβιώσει για 5 μέρες, μέχρι να την βρουν τα σωστικά συνεργεία.

Όταν την εντόπισαν, η μικρή είχε διανύσει με τα πόδια μια μεγάλη απόσταση, έναν κύκλο μέσα στο δάσος και οι διασώστες την βρήκαν 2 μόλις χιλιόμετρα από το σημείο που είχε εξαφανιστεί. Η ιστορία της έκανε το γύρω του κόσμου μέσα σε λίγες ώρες καθώς είχε μόνο λίγες γραντζουνιές στα πόδια και ήταν αφυδατωμένη.

Τι ήταν αυτό που κράτησε ζωντανό ένα νήπιο μέσα σε ένα εχθρικό για τον άνθρωπο περιβάλλον, όλο γιγάντια φίδια, θηρευτές και δηλητηριώδη φυτά και έντομα;

Η Βικτώρια παραμένει νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο στην πόλη Σαντάνα για καθαρά προληπτικούς λόγους και μία συζήτηση έχει ανοίξει μεταξύ γιατρών και ψυχολόγων για την δύναμη και την ωριμότητα που επέδειξε το παιδί και το κράτησαν ζωντανό πέντε ημέρες και πέντε επικίνδυνες νύχτες μέσα στη ζούγκλα του Αμαζόνιου...

Οι ψυχολόγοι λένε ότι η μικρή ήταν κάτοικος της ευρύτερης περιοχής και άρα σε γενικές γραμμές εξοικειωμένη με το δάσος. Αλλά αυτό της έδινε μόνο ένα 10% πλεονέκτημα σε σχέση με ένα παιδί γεννημένο αλλού. Άλλωστε λίγες ώρες πριν την εντοπίσουν, ο αρχηγός της τοπικής Πυροσβεστικής είχε εκφράσει φόβους ότι δεν θα ήταν ζωντανή μετά από τόσες ημέρες στην άγρια ζούγκλα. Δηλαδή και οι ίδιοι οι ενήλικες συμπατριώτες της, γνώστες του περιβάλλοντος και των κινδύνων μέσα σε αυτό, δεν θεωρούσαν πιθανό όχι για ένα νήπιο, αλλά και για έναν ενήλικα να έχει επιζήσει!

Όπως λένε τώρα, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που ένα μικρό παιδί υπερβαίνει κάθε προσδοκία επιβίωσης, φαίνεται ότι όταν είμαστε πιο μικροί και αθώοι, μπορούμε και ενεργοποιούμε διαδικασίες αυτοσυντήρησης που στην ενήλικη ζωή ατονούν. Κρύβουμε δηλαδή στον εγκέφαλο και την ψυχή μας μια δύναμη που μας διατηρεί στην ζωή σε αντίξοες συνθήκες την οποία αργότερα χάνουμε λόγω της επικράτησης αυτού που εμείς ονομάζουμε λογική και ωριμότητα...