Στην τήρηση των μέτρων, άλλο η πρόθεση και άλλο η σωστή πρακτική

Κάποιοι αναπτύσσουν αντίληψη μειωμένου κινδύνου για τη νόσο COVID-19, αλλά και ασυμβατότητα πρόθεσης και πράξης σχετικά με την τήρηση των μέτρων προστασίας.

Η τάση αυτή φαίνεται στη μη συμμόρφωση στα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, αποφυγής συγχρωτισμού και χρήσης μάσκας με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσκολίες στην προσπάθεια ανάσχεσης της διασποράς του κορωνοϊού.

Όπως εξηγεί η Δρ Victoria Murphy, ερευνήτρια διαχείρισης κινδύνου του Συμβουλίου Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας του Ηνωμένου Βασιλείου σε ανάλυση που δημοσίευσε στο The Conversation, έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στις δημοσκοπήσεις απαντούν ότι σκοπεύουν να ακολουθήσουν τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, όμως στην πραγματικότητα ο αριθμός όσων το πράττει είναι αρκετά χαμηλότερος. Και αυτό καταδεικνύει ένα γνωστό φαινόμενο στη δημόσια υγεία που αποκαλείται «χάσμα πρόθεσης – συμπεριφοράς». 

Υπάρχει μία συνήθης έννοια στις βιομηχανίες υψηλού κινδύνου (όπως η αεροπορία και η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου) που μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση: Η «ομαλοποίηση κινδύνου» -όταν μικροί κίνδυνοι γίνονται σταδιακά αποδεκτοί με την πάροδο του χρόνου, και αυτό έγκειται στον ανθρώπινο εγκέφαλο που κρίνει πόσο πιθανό είναι να συμβεί κάτι με βάση το πόσο γρήγορα έρχεται στο μυαλό μας ένα σχετικό παράδειγμα.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Με την εμφάνιση της πανδημίας, οι αντιλήψεις για τον κίνδυνο ήταν υψηλές. Αναφερόμενη συγκεκριμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και το παράδειγμα ισχύει γενικώς, η Victoria Murphy αναφέρει ότι έως τα τέλη Οκτωβρίου περίπου το 1% -2% του πληθυσμού είχε επιβεβαιωμένα νοσήσει από τον ιό. Και από αυτούς τους ανθρώπους, μόνο ένα μέρος παρουσίασε σοβαρά συμπτώματα, γεγονός που σημαίνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν δει προσωπικά τη σοβαρή επίπτωση της COVID-19 στην υγεία ενός ατόμου.

Κατά την ίδια, υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο και περιλαμβάνουν την εφαρμογή στρατηγικών που χρησιμοποιούν οι βιομηχανίες υψηλού κινδύνου για να διατηρήσουν το εργατικό δυναμικό τους ασφαλές.

Μία δοκιμασμένη στρατηγική είναι η τακτική επικοινωνία σχετικά με τον κίνδυνο. Η συχνή επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει στο να υπενθυμίζει στους ανθρώπους τους αόρατους κινδύνους, καθιστώντας πιο πιθανό να δώσουν προτεραιότητα στην ασφαλή συμπεριφορά. Οι εταιρείες ενέργειας, για παράδειγμα, στέλνουν στο προσωπικό τους ενημερώσεις περιστατικών που σημειώνονται σε ολόκληρο τον κλάδο και προγραμματίζουν συνεδρίες για να συζητήσουν πώς μπορούν να αποφύγουν παρόμοιες καταστάσεις, δηλαδή δεν τους αφήνουν να ξεχάσουν τον κίνδυνο.