Ο κόσμος ως παθών του κορωνοϊού περιμένει τη λύτρωση του

Ο κόσμος ως παθών των επιπτώσεων της πανδημίας του κορωνοϊού περιμένει με ανυπομονησία τη δική του λύτρωση, λέει στο ΚΥΠΕ η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Χάρις Κ. Πέτροβιτς, σημειώνοντας ότι το φετινό Πάσχα θα το γιορτάσουμε μοναχικά, διαφορετικά από άλλες φορές.

Το φετινό Πάσχα θα έχει δικές του ιδιαιτερότητες και θα είναι «κτυπημένο» από τον κορωνοϊό, μακριά από μαζικούς εορτασμούς στην εκκλησία και την τήρηση των εθίμων, με όλη την οικογένεια να είναι συγκεντρωμένη στο τραπέζι, αναφέρει.

Η κ. Πέτροβιτς λέει ότι «οι συνθήκες εγκλεισμού των τελευταίων εβδομάδων έχουν αρχίσει να ‘γράφουν’ στους ανθρώπους μια νοσταλγία, μια επιθυμία έντονη για τη ζωή που αφήσαμε πριν την πανδημία. Ακόμη και οι εορτασμοί για το Πάσχα συγκαταλέγονται σε αυτά που πρέπει να αποχωριστούμε λόγω της απειλής του κορωνοϊού».

Υπάρχει μια συμβολική σύνδεση μεταξύ της Αγίας Εβδομάδας των Παθών και της Λύτρωσης της Αναστάσεως που ίσως περισσότερο από ποτέ, αισθανόμαστε αυτή την ταύτιση, είπε.

«Ο κόσμος ως παθών των επιπτώσεων της πανδημίας του κορωνοϊού περιμένει με ανυπομονησία τη δική του λύτρωση. Αυτή η λύτρωση, που στους εορτασμούς του Πάσχα θα ολοκληρωθεί την Κυριακή με την Ανάσταση του Χριστού, για εμάς καθυστερεί ακόμη να έρθει», σημείωσε.

Στην θρησκεία, αναφέρει η κ. Πέτροβιτς, η έννοια της υπομονής και της πίστης είναι τα μέσα διαχείρισης της αναμονής για την επιθυμητή λύτρωση. «Αυτό δεν απέχει πολύ από τη δυναμική που καλείται ο άνθρωπος να επιδείξει για να διαχειριστεί μια κρίση σαν αυτή που περνάμε», σημειώνει.

Το θρησκευτικό αίσθημα, συνεχίζει, είναι πολύ σημαντικό για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων της κοινωνίας μας, που φέτος θα στερηθούν τη δυνατότητα να βιώσουν τους θρησκευτικούς εορτασμούς του Πάσχα, όπως τους είχαν συνηθίσει.

«Υπάρχει δυσφορία και δυσθυμία για τη στέρηση αυτή, γιατί ο άνθρωπος συνδέει τον κατευνασμό και την ψυχική του γαλήνη με κάτι το οποίο του προσφέρεται από το εξωτερικό του περιβάλλον. Όπως για παράδειγμα, με τη παρουσία του στην εκκλησία, τη λήψη της ευλογίας, τη λήψη της Θείας Κοινωνίας, και το να φέρει το Άγιο Φως στο σπίτι του. Αυτά έχουν να κάνουν με φυσικούς μηχανισμούς άμυνας και διαχείρισης του ανθρώπου, οι οποίοι διαφέρουν τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην προσαρμοστικότητα και ανθεκτικότητα του καθενός», προσθέτει.

Επίσης, επισημαίνει ότι σημαντικό ρόλο παίζει και το τι βιώνει παράλληλα ο άνθρωπος τη δεδομένη στιγμή της μεγάλης αλλαγής της ζωής του. «Άνθρωποι δηλαδή που βίωναν, ανεξάρτητα από την πανδημία, την μοναξιά, που έχουν αποκομμένες σχέσεις με τους οικείους τους, που περνάνε ένα διαζύγιο, που έχασαν πρόσφατα ένα δικό τους άνθρωπο ή που είναι σε μια μεταβατική φάση στη ζωή τους, έχουν περισσότερο την ανάγκη των σταθερών αξιών. Σταθερές αξίες, όπως αυτές της εκκλησίας και των εθίμων, όπου μπορεί κάποιος να απαλύνει το πόνο και να λυτρωθεί ταυτιζόμενος με τα μυστήρια, τις διδαχές και τις ιστορίες των βιωμάτων των Αγίων», επισημαίνει.

Με την απαγόρευση αυτή λοιπόν, αναφέρει η κ. Πέτροβιτς, οι άνθρωποι θεωρούν ότι στερούνται αυτή τη δυνατότητα στον κατευνασμό. «Η ψυχολογία όμως, έρχεται να μας διδάξει, ότι ο άνθρωπός παρόλο που εμπλούτισε με απτά ερεθίσματα και τελετουργίες την πίστη του σε μια ανώτερη δύναμη, δεν καθίσταται αδύναμος στο να μπορεί να βιώσει αυτές τις εμπειρίες ουσιαστικά, εσωτερικά, εν απουσία των ερεθισμάτων αυτών», προσθέτει.

Η κ. Πέτροβιτς αναφέρει ότι υπάρχει κόπωση από τον εγκλεισμό και τον περιορισμό της ζωής όπως την ξέραμε. Λαμβάνουμε όμως και μηνύματα, σημειώνει, ότι ο κόσμος δείχνει μια ψυχολογική ανθεκτικότητα και προσαρμοστικότητα.

«Καλούμαστε λοιπόν, αυτές τις μέρες να επιλέξουμε να δούμε την εσωτερική διάσταση των εθίμων και των αξιών μας. Ας μην ξεχνάμε, ότι πολλά από τα έθιμα είναι εστιασμένα στο σπίτι και δεν μας αποτρέπει κανείς από το να τα τιμήσουμε. Αναφέρομαι στην κατασκευή των εδεσμάτων, των φλαούνων, το βάψιμο των αβγών κ.ά. Οι εκκλησιαστικές λειτουργίες θα μπορούν να είναι προσβάσιμες από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε και σε αυτή τη περίπτωση την απαραίτητη προσαρμογή, τιμώντας ταυτόχρονα τη συλλογική μας δέσμευση στην κοινωνική αποστασιοποίηση, συμβάλλοντας έτσι στην αντιμετώπιση της πανδημίας που είναι και ο απώτερος στόχος μας», προσθέτει.

Πολλοί, είπε η κ. Πέτροβιτς, σκεφτόμαστε τις γιαγιάδες και τους παππούδες που θα στερηθούν και ήδη στερούνται το συναπάντημα της οικογένειας. «Υπάρχουν άλλωστε αναφορές για συναισθήματα μελαγχολίας στην τρίτη ηλικία εξαιτίας της απομόνωσης που βιώνουν. Γι’ αυτό είναι σημαντική η σταθερή επικοινωνία και η προσεκτική, βάση των μέτρων, φροντίδα από τους οικείους», προσθέτει.

Όλοι, σημειώνει, έχουμε διαστάσεις οι οποίες είναι σημαντικές για εμάς και συμβάλλουν στην ατομική αντίληψη του «ποιος είμαι» - το ότι είμαστε, και το πώς είμαστε ως γονείς, παππούδες, παιδιά, εργαζόμενοι, φίλοι κάποιου, που μας επιτρέπει να αντλούμε δύναμη όταν μας συμβαίνει κάτι δύσκολο στη ζωή.

Οι απώλειες των εμπειριών των σημαντικών αυτών διαστάσεων, είπε η κ. Πέτροβιτς, είναι κάτι που το βιώνουμε όλοι συλλογικά, οπότε και η επούλωση αυτών των πληγών θα προκύψει συλλογικά - το περνάμε και θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό μαζί. Δεν χάνουμε τη διάσταση μας, σημειώνει, η εμπειρία μας μόνο αλλάζει.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

«Επιλέγουμε την ενσυναίσθηση, τη συμπόνια και την αγάπη για τους ανθρώπους γύρω μας καθώς αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικοί είμαστε ο ένας για τον άλλο. Ο κορωνοϊός δεν τα έχει πάρει όλα. Αυτά δεν μπορεί να τα ακουμπήσει ποτέ», καταλήγει.