H παχυσαρκία έχει περισσότερη σχέση με τον εγκέφαλο από ό,τι πιστεύουμε

Ερευνητές στο Baylor College of Medicine, ανακοίνωσαν ότι ο κίνδυνος παχυσαρκίας στους ανθρώπους μπορεί να καθορίζεται από περιβαλλοντικούς και γενετικούς παράγοντες κατά την πρώιμη ανάπτυξη και υποστηρίζουν ότι η παχυσαρκία πρέπει να θεωρείται νευροαναπτυξιακή ασθένεια.

Η επιγενετική μελετά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα γονίδια, επιτρέποντας στους επιστήμονες να μελετήσουν πώς η συμπεριφορά και το περιβάλλον μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας των γονιδίων. Οι επιγενετικές αλλαγές δεν αλλάζουν την αλληλουχία του DNA, αλλάζουν όμως τον τρόπο με τον οποίο το σώμα ''διαβάζει'' την αλληλουχία του DNA.

Για αυτή τη μελέτη, ποντίκια 2 έως 4 μηνών παρακολουθήθηκαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και τα νεογνά τους μελετήθηκαν κατά τη μεταγεννητική ανάπτυξη.

Η ανάλυση του γονιδιώματος και ο προσδιορισμός της αλληλουχίας RNA ολοκληρώθηκαν σε νευρογλοιακά κύτταρα και μελετήθηκαν για επιγενετικούς δείκτες και γονιδιακή έκφραση. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ιστό από τον πυρήνα του υποθαλάμου του εγκεφάλου, της περιοχής που ελέγχει την πείνα και τον κορεσμό.

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι η μεταγεννητική περίοδος στα ποντίκια είναι κρίσιμη για τις επιγενετικές αλλαγές που συνδέονται με την παχυσαρκία και τη ρύθμιση του ενεργειακού ισοζυγίου, υποδηλώνοντας ότι η παχυσαρκία θα μπορούσε να είναι «συνέπεια της μη ρυθμισμένης επιγενετικής ωρίμανσης», σύμφωνα με τον Δρ Harry MacKay, τον επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης.

Είναι ενδιαφέρον ότι, κατά τη σύγκριση των επιγενετικών δεδομένων με δεδομένα από μελέτες ανθρώπινου γονιδιώματος, οι ερευνητές βρήκαν ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των περιοχών του ανθρώπινου γονιδιώματος που συνδέονται με το δείκτη μάζας σώματος και των περιοχών επιγενετικών αλλαγών σε ποντίκια, καταλήγοντας στο ότι η παχυσαρκία των ενηλίκων μπορεί να προσδιοριστεί εν μέρει από επιγενετική ανάπτυξη στον τοξοειδή πυρήνα.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Οι συγγραφείς αναφέρουν ότι αυτή η νέα διαπίστωση μπορεί να δημιουργήσει «αποτελεσματικές παρεμβάσεις για την πρόληψη της παχυσαρκίας» κι αυτή η εργασία παρέχει το επιχείρημα ότι η προγεννητική και πρώιμη μεταγεννητική ανάπτυξη μπορούν τουλάχιστον εν μέρει να καθορίσουν τον κίνδυνο παχυσαρκίας στον άνθρωπο.