Ένα φάρμακο γνωστό στους Αρχαίους Έλληνες δίνει λύσεις ακόμα και σήμερα

Η συστηματική λήψη ασπιρίνης μπορεί να προστατεύει από καρκίνους του πεπτικού συστήματος. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε έρευνα η οποία βασίστηκε στη μετα-ανάλυση 113 παλαιότερων πληθυσμιακών μελετών για τον καρκίνο. 

Η έρευνα δεν κάνει λόγο βέβαια για καθημερινή χρήση καθώς η ασπιρίνη έχει συγκεκριμένη δράση στο αίμα και για τον λόγο αυτό την συστήνουν ή όχι μόνο καρδιολόγοι ή και παθολόγοι. Αλλά όπως απέδειξε η νέα μελέτη, τα άτομα που παίρνουν ένα ή δύο δισκία ασπιρίνης την εβδομάδα, έχουν σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά καρκίνου του εντέρου, του στομάχου, της χοληδόχου κύστεως, του οισοφάγου, του παγκρέατος και του ήπατος σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Συγκεκριμένα: 

- 27% λιγότερους καρκίνους του παχέος εντέρου, 

-33% λιγότερους καρκίνους του οισοφάγου, 

-36% λιγότερους καρκινικούς όγκους του στομάχου και 

-22% λιγότερους παγκρεατικούς καρκίνους.

Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Annals of Oncology αναφέρεται και στην επίδραση της καθημερινής λήψης ασπιρίνης στην πιθανότητα εκδήλωσης καρκίνου του παχέος εντέρου. Οι ημερήσιες δόσεις που μελέτησαν ήταν τρεις: χαμηλή (75-100 mg), κανονική (325 mg) και υψηλή (500 mg). Τα ευρήματά τους έδειξαν ότι οι υψηλότερες δόσεις σχετίζονταν με μεγαλύτερη προστασία. Αλλά όπως προαναφέραμε αυτό το συστήνει μόνο ο θεράπων ιατρός και δεν πρέπει να το κάνει μόνος του ο κάθε άνθρωπος.

Οι ερευνητές εικάζουν ότι τα οφέλη της λήψης ασπιρίνης σχετίζονται με την ιδιότητά της να μειώνει την φλεγμονή και τους θρόμβους αίματος. Ωστόσο προειδοποιούν πως η προστατευτική δράση που παρατήρησαν έναντι των πεπτικών καρκίνων είναι μόνο μία συσχέτιση, επειδή οι μελέτες δεν μπορούν να αποδείξουν ότι όντως η ασπιρίνη μείωσε τους καρκίνους. Και όχι μόνο αυτό αλλά η ασπιρίνη μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο προβλημάτων όπως η πεπτική αιμορραγία.

Το περίφημο ακετυλοσαλικυλικό οξύ

Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε το φλοιό της ιτιάς ο οποίος, σήμερα, είναι γνωστό ότι περιέχει μια ουσία που ονομάζεται σαλικίνη, ως φάρμακο κατά του πυρετού και των πόνων ακόμα και του τοκετού των γυναικών.

Το 1853 ο Αλσατός χημικός Σαρλ Φρεντερίκ Ζεράρτ ήταν ο πρώτος που παρασκεύασε το δραστικό συστατικό της ασπιρίνης, το ακετυλοσαλικυλικό οξύ αναμιγνύοντας ακετυλοχλωρίδιο με σαλικυλικό νάτριο. Ο νεαρός τότε χημικός ονόμασε το προϊόν της αντίδρασης αυτών των συστατικών «σαλικυλικο - οξικό ανυδρίτη». Το 1897 χημικοί της γερμανικής εταιρείας Bayer άρχισαν την έρευνα πάνω στο ακετυλοσαλικυλικό οξύ και, το 1899, η εταιρεία είχε δημιουργήσει νέο φάρμακο με βάση αυτή την ουσία και το κυκλοφόρησε στο εμπόριο με την επωνυμία «ασπιρίνη». 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Στη δεκαετία του 1950 οι πωλήσεις της ασπιρίνης γνωρίζουν σημαντική πτώση, καθώς αρχίζει να κυκλοφορεί στο εμπόριο η παρακεταμόλη, η οποία εμφανίζει παρόμοιες αναλγητικές ιδιότητες με λιγότερες παρενέργειες. Ωστόσο, το 1948, ο Αμερικανός  γιατρός Λόρενς Κρέιβεν παρατήρησε ότι κανείς από τους 400 ασθενείς του, στους οποίους είχε χορηγήσει ασπιρίνη, δεν είχε υποστεί καρδιακή προσβολή. Η ασπιρίνη γνωρίζει εκ νέου αύξηση των πωλήσεών της, οι οποίες παραμένουν σταθερές μέχρι σήμερα. Η πραγματική δράση της ασπιρίνης διευκρινίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν διαπιστώθηκε ότι αναστέλλει την παραγωγή προσταγλανδινών (ουσίες που προκαλούν φλεγμονή) από τον οργανισμό.