Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας: Τον 21ο αιώνα υπάρχει ακόμα δουλειά να γίνει...

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου και αποτελεί ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Ενώ η πρώτη φορά που εορτάστηκε η Ημέρα της Γυναίκας ήταν στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 επειδή οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917 την 8η Μαρτίου.

Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν πάντως να γιορτάζουν επίσημα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο Διεθνές Γυναικείο Έτος του 1975. Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη. Διότι ειρήνη με αποκλεισμένο το 50% του ανθρώπινου πληθυσμού δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο παγκόσμιος εορτασμός είναι κάτι πολύ παραπάνω από μία φεμινιστική φιέστα... Σε αρκετές γωνιές του πλανήτη τα κορίτσια παραμένουν αναλφάβητα, εξαναγκάζονται σε γάμο στα 12 με 15 χρόνια τους, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, ιδιοκτησίας, αυτοδιάθεσης, εργασίας, ούτε και πρόσβαση σε βασικές ιατρικές υπηρεσίες. Ο ακρωτηριασμός εξωτερικών γεννητικών οργάνων σε κοριτσάκια 5-6 ετών, οι βιασμοί κοριτσιών και γυναικών που απλά περπάταγαν ασυνόδευτες στο δρόμο, και πολλές άλλες αγριότητες είναι ακόμα πραγματικότητα στον κόσμο.

Αλλά και στις δυτικές κοινωνίες, δεν είναι λίγα τα κορίτσια που εξαναγκάζονται να παντρευτούν πολύ νέα, να μην έχουν προσωπικό εισόδημα και να ζουν "υπακούοντας" και "υπηρετώντας" το βίαιο σύζυγο από τον οποίο εξαρτώνται σε όλα τα επίπεδα. Η βία κατά των γυναικών είναι μάλιστα την τελευταία 10ετία ένα διογκούμενο πρόβλημα στην Ευρώπη, με την Ελλάδα να καταμετρά ετησίως περί τις 150 γυναικοκτονίες.

Το φετινό μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας είναι "For ALL women and girls: Rights. Equality. Empowerment" που μεταφράζεται "Για ΟΛΕΣ τις γυναίκες και τα κορίτσια: Δικαιώματα. Ισότητα. Ενδυνάμωση" έχει ακριβώς το νόημα να στρέψουμε το βλέμμα μας στα νεαρά κορίτσια της υποσαχάριας Αφρικής, του Πακιστάν, της Ινδίας, του Αφγανιστάν και άλλων κρατών που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το μισό πληθυσμό τους ως άψυχα αντικείμενα χωρίς αξία.

Μάς καλεί επίσης να αναλογιστούμε τις προσωπικές ευθύνες για κάθε γυναίκα που έχουμε αντιληφθεί ότι κακοποιείται συστηματικά, για κάθε κορίτσι από φτωχή χώρα που έχουμε δει να το εκμεταλλεύονται έμποροι λευκής σαρκός, για κάθε έφηβη που αντί να πηγαίνει στο σχολείο, υποχρεώνεται να εργάζεται ή και να παντρεύεται στα 15.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Τέλος, μάς καλεί να αναρωτηθούμε αν ξεχωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τα παιδιά μας σε αγόρια -που πρέπει να πετύχουν επαγγελματικά, να έχουν ελευθερία και δικαιώματα- και σε κορίτσια - που πρέπει να μορφωθούν τόσο -όσο και μετά να αφιερωθούν στην οικογένεια είτε αυτή είναι η επιλογή και η κλήση τους, είτε όχι-. Οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, αλλά σίγουρα πρέπει να είμαστε ίσοι κι αυτό πρέπει να ξεκινάει από το σπίτι, να διαχέεται στην κοινωνία και να επιβάλλεται από το κράτος!