Το Αναστάσιμο Μήνυμα της Αγάπης την εποχή των συγκρούσεων

Καλό θα ήταν να αναλογιστούμε την ημέρα αυτή, πώς η διαδρομή από τα πάθη του Κυρίου, στην Ανάσταση, υπογραμμίζει τη νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο, τη νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι. Φυσικά, εορτάζεται την άνοιξη, η οποία από μόνη της, ως εποχή του χρόνου, σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το πέρασμα από μια ψυχική χειμερία νάρκη, σε ψυχική ανάσταση ή στην γέννηση της ελπίδας γι’ αυτήν. 

Γράφει η Σοφία Χατζηδημητρίου, ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια (talkingcure):

"Σε μία περίοδο όπου οι δυσάρεστες έως δυσβάσταχτες ειδήσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, με πολέμους να μαίνονται ανά τον κόσμο, συνανθρώπους μας να κορυφώνουν τη βία μέσα στις σχέσεις του, ενδοοικογενειακά, τα τρομοκρατικά επεισόδια να είναι μια σύγχρονη λαιμητόμος στην άκρη μιας κλωστής, ο έρωτας να έχει εκμειωθεί, κατά το πλείστον, στην σαρκικότητά του, η αγάπη για τον εαυτό να συγχέεται με την διαρκή καλλιέργεια του ναρκισσισμού, η ψυχική μας απόσταση να οξύνεται ακριβώς την ίδια ώρα που ποικιλοτρόπως κάμπτεται από ματαιοπονία η προσπάθεια να παραμένει κανείς ανθρώπινος μέσα στην λαίλαπα των εσωτερικών, ενδοψυχικών, αλλά και των εξωτερικών συγκρούσεων, η Ανάσταση διαφαίνεται στον ορίζοντα ως η μοναδική νοηματοδότηση, η μοναδική διέξοδος, αγκαλιά και ελπίδα, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Το Φως της Ανάστασης, όπως αναπαρίσταται στις πασχαλινές μας λαμπάδες και όντας σύμβολο του Καλού, πέφτει μέσα στις ψυχές μας και φανερώνει τις πτυχές του ψυχισμού, με τις οποίες χρειαζόμαστε να έρθουμε σε επαφή, ώστε να αποκτήσουμε ενσυνειδητότητα, να μπορέσουμε να διακρίνουμε τις διαφορές ανάμεσα σε συναισθήματα και συμπεριφορές που ακροβατούν στα όρια της διαστρέβλωσης μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Εφόσον, ό,τι ψυχικά παραμένει στο σκοτάδι μας οδηγεί σε συμπεριφορές που ελέγχονται κυρίως από τις ακατέργαστες ενορμήσεις μας και το ασυνείδητό μας που βρίθει από αμεταβόλιστα τραύματα, φόβους και δυσβάσταχτες επιθυμίες, το Φως είναι το κάλεσμα στο συνειδητό, προκειμένου, όχι μόνο να ανακουφιστούμε από τον πόνο όσων κρυφά και ενδόμυχα μας στοιχειώνουν, αλλά να τοποθετηθούμε εκ νέου, πιο ενήμεροι για τις εσωτερικές μας διαδικασίες, απέναντι στην ίδια μας την ζωή και τη σχέση μας με τους άλλους.

Η άρρηκτη σχέση που φανερώνει ο Σταυρός του Μαρτυρίου και της Ανάστασης, μεταξύ βιώματος και εξιλέωσης, υλικότητας και πνευματικότητας, τα σταυροδρόμια της ζωής μας, τη δυαδικότητα στις σχέσεις μας, τις τουλάχιστον δύο παραμέτρους που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη πορευόμενοι μέσα στην ζωή μας – το νου και την καρδιά – όλα αυτά οφείλουμε να τα αναλογιστούμε και να τα ψηλαφίσουμε στη διάρκεια της διαδρομής μας προς το Πάθος. Ο Σταυρός μας δείχνει πώς ο καθένας από εμάς καλείται στην ζωή του να σηκώσει, να χωρέσει, να μεταβολίσει και εν τέλει να μετουσιώσει τα πρωταρχικά του βιώματα – πολλά εξ αυτών δύσκολα ή τραυματικά – προκειμένου μια μέρα να μπορέσει να εξελιχθεί ψυχικά και να φτάσει στην αλήθεια του εαυτού του. Η αυτεπίγνωση δεν είναι ένα άκοπο γεγονός και έρχεται πάντα μέσα από το προσωπικό Πάθος του καθενός μας. Προϋποθέτει, δε, το να αναλάβουμε το μερτικό μας σε αυτήν την ζωή και μέσα από αυτήν την πορεία, να μπορέσουμε να λάμψουμε εσωτερικά.

Το πασχαλινό αβγό που θα τσουγκρίσουμε μετά την Ανάσταση, ας το αναλογιστούμε ως ένα σύμβολο γέννησης ενός νέου εαυτού που πορεύεται με γνώμονα το να αγαπά και να αγαπιέται υγιώς. Συμβολίζει έναν σπόρο που θα φυτρώσει, τον τόπο μέσα στον οποίο κυοφορείται το καινούργιο και πρέπει να σπάσει, προκειμένου το καινούριο να γεννηθεί. Ας αναλογιστούμε το κόκκινο χρώμα ως το χρώμα του Έρωτα που νικά τον Θάνατο, τον ίδιο τον έρωτα ως ζωοποιό ενέργεια και κινητήρια δύναμη των πάντων. Ψυχικά, προκειμένου να εξελιχθούμε, χρειάζεται να πενθήσουμε και να θυσιάσουμε πιο ανέμελα κομμάτια ζωής ή την παιδικότητά μας, ώστε να μπορέσουμε να εισαχθούμε στο δρόμο της αυτονόμησης και της ενηλικίωσης, δρόμος τραχύς και δύσκολος που οδηγεί στο προσωπικό Πάθος του καθενός μας.

Η θυσία του αμνού παραπέμπει στην αυτοθυσία του Χριστού στον Σταυρό και συμβολίζει την οικειοθελή απάρνηση του εαυτού που επιθυμεί να υπηρετήσει την Αγάπη, μέσω του προσωπικού Πάθους, πιότερο από τις προσωπικές, φθαρτές και εφήμερες ανάγκες. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Η ζωή μας, για να είναι όντως Ζωή και να μπορεί να χωρέσει, να μεταβολίσει και να μετουσιώσει την ανθρώπινη συνθήκη, με την πλευρά της φρίκης της, οφείλει να νοηματοδοτείται από κάτι πολύ υψηλότερο από τις καθημερινές μας μέριμνες, τις ναρκισσιστικές μας ανάγκες ή τα προσωπικά μας μικροσυμφέροντα. Ποια άλλη νοηματοδότηση θα μπορούσε να είναι ισχυρότερη από την Αγάπη; Πιστεύω, καμία".