Πως το διαζύγιο δεν θα πληγώσει τα παιδιά

Ακόμα και όσοι παραδέχονται ότι έχουν κάποιο μερίδιο ευθύνης, σε ένα διαζύγιο, σχεδόν πάντα προσθέτουν απόδοση ευθυνών στους πρώην συντρόφους.

Παρότι κάθε περίπτωση είναι ειδική, δεν αναιρείται η γενική πραγματικότητα ότι στο διαζύγιο έχουν φταίξει και οι δύο και για αυτά που έγιναν και για αυτά που... δεν έγιναν, όπως είναι οι επισκέψεις σε έναν ειδικό που πιθανότατα να τους γλίτωνε από την ψυχική αναστάτωση.

Όμως ποτέ δεν φταίνε κι οι δύο εξίσου! Πάντα ένας φταίει περισσότερο και τότε η απόδοση ευθυνών γίνεται “μπαλάκι”, με κατηγορίες και επιθέσεις.

Σε χωρισμούς με ύπαρξη τέκνων όμως, η απόδοση ευθυνών στο άλλο άτομο, δεν βοηθάει καθόλου τα ίδια τα παιδιά που πολλές φορές μετατρέπονται τα ίδια σε «μπαλάκια» με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία.

Σύμφωνα με στοιχεία από πολλά ινστιτούτα οικογενειακής θεραπείας, προκύπτει ότι:

-Λιγότερα από τα μισά διαζευγμένα ζευγάρια (το 40%) χωρίζει με αισθήματα έντονης πικρίας, όμως και χωρίς έντονους διαπληκτισμούς.

-Μόλις το 1 στα 10 ζευγάρια (10%) έχουν υψηλές συγκρούσεις και έντονους διαπληκτισμούς, (ξυλοδαρμούς, αστυνομία, κλπ).

-Περίπου οι μισοί (50%) χωρίζουν με αμοιβαία ανακούφιση παρά τις όποιες αρχικές εντάσεις,

«Κάθε μετάβαση σε μία νέα κατάσταση ζωής, παντρεμένος ή χωρισμένος, είναι μία μαθησιακή ευκαιρία για να αναπτύξουμε μία ποιότητα στη  συμπεριφορά μας» εξηγεί ο  Γιώργος Παπαγεωργίου, Bsc (Psychology) University of London, MSc (Health Psychology) University of Central Lancashire, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης (IARPP) – ΗΠΑ, διευθυντής και επόπτης επιστημονικού προσωπικού στην Ψυχική Φροντίδα.  

Ο κ. Παπαγεωργίου σημειώνει ότι «η ίδια η ψυχική μας κατάσταση βελτιώνεται,  ωριμάζει, όταν μπορούμε να αναπτύξουμε μια νέα ποιότητα συμπεριφοράς. Να το πω με άλλα λόγια: Να βελτιωθούμε, να ωριμάσουμε. Στην αρχή ενός διαζυγίου και μέσα στην ένταση που αυτό προκαλεί, κανείς δεν καταφέρνει να το δει αυτό. Όμως αργότερα, ένα διαζύγιο μπορεί ακόμα και να μας πλουτίσει ψυχικά. Κι ασφαλώς είναι σίγουρα προτιμότερο, από ένα γάμο που θα βιώνεται μέσα σε δυστυχία» και προσθέτει:

«Η παιδοψυχολογία υποστηρίζει ότι το παιδί περίπου στα 6 έτη αναπτύσσει μέσα του την αντίληψη της έννοιας του «χρόνου».

Δηλαδή σε αυτή την ηλικία αρχίζει και καταλαβαίνει πότε κάτι τελειώνει ή θα τελειώσει και τότε το παιδί αρχίζει να κατανοεί ότι δεν υπάρχει η έννοια του  για πάντα στη ζωή.

Με απλά λόγια, όταν το παιδί είναι στο νηπιαγωγείο ή στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, τότε από άποψη ηλικίας, είναι η χειρότερη εποχή για διαζύγιο των γονιών του.

Το γεγονός αυτό θα κάνει το παιδί πολύ φοβισμένο για τις οικογενειακές σχέσεις», τονίζει ο ειδικός, ο οποίος συμβουλεύει τους γονείς, εάν αισθάνονται πως βρίσκονται μέσα σε έναν γάμο που παραπαίει, τότε αν τους είναι εφικτό, ας αποφασίσουν το διαζύγιο λίγο νωρίτερα (όταν το παιδί είναι νήπιο) ή αργότερα, προς το τέλος του δημοτικού σχολείου του».

Μία δεύτερη συμβουλή που δίνει για το διαζύγιο ο διευθυντής της Ψυχικής Φροντίδας είναι να μην κάνουν μεγάλες και ατέρμονες συζητήσεις με τα παιδιά τους για τον χωρισμό τον δικό τους και του συντρόφου τους:

Υπάρχουν πολλοί γονείς οι οποίοι συνηθίζουν να εξηγούν στα παιδιά  τους λόγους του χωρισμού, πάρα πολύ αναλυτικά.

Αυτή η στάση ίσως βοηθά τον γονέα όμως όχι το παιδί.. Το παιδί ακούει γιατί θέλει να επικοινωνήσει με τους δικούς του, αλλά οι πάρα πολλές συζητήσεις δεν το βοηθούν.

Αυτό είναι κάτι που το λέμε πάρα πολύ συχνά: ο γονιός είναι γονιός και όχι φίλος ή παρέα με το παιδί του, σημειώνει ο ειδικός.