Η πίστη χαρίζει ελπίδα και "φωτίζει" πτυχές του ψυχισμού μας

Η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων φέρνει έντονα στο προσκήνιο το θέμα της πίστης, μιας και εορτάζεται η Γέννηση του Χριστού, η οποία, για τους θρησκευόμενους και πιστούς, συμβολίζει την γέννηση της ελπίδας, της αγάπης, της προοπτικής της ολοκληρωμένης και γεμάτης νόημα ζωής, την βελτιστοποίηση της σχέσης μας με τον εαυτό μας αλλά και με τον πλησίον μας και, τέλος, την υπόσχεση της σωτηρίας μας από τα δεινά του κόσμου τούτου. 

Όπως μας εξηγεί η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, Σοφία Χατζηδημητρίου, ο θρησκευόμενος άνθρωπος συνήθως νηστεύει, με σκοπό να απαλλαγεί από ό,τι περιττό αλλά και να κοινωνήσει την πρόθεση και δέσμευσή του με τους εν τω πνεύματι αδελφούς του σε αυτήν την διαδρομή, ακολουθεί την Εκκλησιαστική Παράδοση και στρέφεται, αν είναι ειλικρινώς πιστός, εσωτερικά στον εαυτό του, ώστε να κάνει μια ανασκόπηση του χρόνου που διένυσε από την τελευταία φορά που η θρησκευτική του παράδοση του υπενθύμισε την έλευση του Φωτός στην ζωή του. 

Το Άστρο της Βηθλεέμ συμβολίζει το φως που έρχεται να ξεγυμνώσει τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού μας, των σχέσεών μας και του κόσμου. Συμβολίζει την ευκαιρία – η οποία, βέβαια, δεν έρχεται κυριολεκτικά και μόνο την ημέρα των Χριστουγέννων, αλλά σε πολλές και διάφορες στιγμές της ζωής μας – να φωτίσουμε όλες αυτές τις πτυχές του εαυτού μας και της ζωής μας, οι οποίες παρακωλύουν την τελειοποίησή μας.

Ακόμη και για τους μη θρησκευόμενους ή εντός θρησκευτικού πλαισίου πιστούς, το θέμα της πίστης παραμένει μια σχεδόν σκανδαλώδης έννοια για τον ψυχισμό. Αυτό ακούγεται αρκετά οξύμωρο, εφόσον ενέχει το δίλημμα μεταξύ του επιθυμητού και του ιδεατού. Με αυτό εννοώ ότι η πίστη δεν είναι παρά μια κίνηση ολοκληρωτικής αυτοπαράδοσης στην ζωή, μια κίνηση βαθιάς, άλογης, εμπιστοσύνης απέναντι στα τεκταινόμενα του βίου μας, μια κίνηση ανοιχτότητας απέναντι σε ό,τι μας προσκαλεί και μας προκαλεί να φωτίσουμε τα πιο σκιερά σημεία του ατομικού και συλλογικού μας βίου, προκειμένου να εξελιχθούμε ψυχικά και πνευματικά.

 Αυτή η κίνηση, όμως, προϋποθέτει ένα ξεβόλεμα, μια σημαντική μετακίνηση από ό,τι μας είναι γνώριμο, προς μια κατεύθυνση ακόμη άγνωστη σε εμάς. Όσο κι αν μας ταράζουν οι αγκυλώσεις μας, δεν παύει να έχουμε κάπως εξοικειωθεί με αυτές και συχνάκις αποδεικνύονται, επί του πρακτέου, προτιμητέες του άλματος στο κενό, με μόνο σχοινί σωτηρίας την εμπιστοσύνη μας σε κάτι που είτε μας υπερβαίνει είτε μας είναι ακόμη άγνωστο. Αυτή δεν είναι, βέβαια, μια πρόταση επιπόλαιας παρόρμησης. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Εννοείται, ότι, για να αφεθεί κανείς σε νέες προοπτικές, πρέπει ήδη να έχει αρκετή αυτογνωσία για την προσώρας πορεία του, τις εσωτερικές του διαδικασίες, τα δυσλειτουργικά του μοτίβα, τα τραύματά του, όπως και να έχει μια ιδέα προς τα πού θέλει να πορευτεί και ποια είναι τα κομμάτια του εαυτού του που χρήζουν ανακαίνισης, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στην ζωή του εκπληρώνοντας, το κατά δύναμιν, το δυναμικό του και, άρα, ζώντας μια ζωή πλούσια σε νόημα, μια ζωή άξια να κληροδοτήσει τις δονήσεις της στον περίγυρό της.