Αν νιώθετε και είστε μόνοι, κινδυνεύετε περισσότερο από ασθένειες
30 September 2022, 09:00
Η μοναξιά είναι παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Αυτό αναφέρουν, ως συμπέρασμα σε μελέτη που δημοσιεύεται στο Diabetologia, την επιθεώρηση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Μελέτης του Διαβήτη. Η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών της Δυτικής Νορβηγίας, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Roger E. Henriksen μελέτησε πολλούς πιθανούς συσχετισμούς της μεταβολικής νόσου με την κατάθλιψη και την αϋπνία.
Δεδομένου ότι η μακροχρόνια στεναχώρια που προκαλεί η μοναξιά μπορεί να ενεργοποιεί τη φυσιολογική απόκριση του οργανισμού σε στρεσογόνες καταστάσεις, οι ερευνητές υποθέτουν ότι η αιτιολογική σχέση οφείλεται:
- Στην προσωρινή αντίσταση στην ινσουλίνη που προκαλούν τα αυξημένα επίπεδα της ορμόνης του στρες (κορτιζόλη).
- Στη μεγαλύτερη όρεξη για υδατάνθρακες μέσα από αλλαγές στη ρύθμιση των διατροφικών συμπεριφορών από τον εγκέφαλο.
Για την πρόσφατη μελέτη ερευνητών από κρατικούς φορείς και ερευνητικά κέντρα της Νορβηγίας, λήφθηκαν υπόψη στοιχεία από την πληθυσμιακή μελέτη HUNT για το διάστημα 1995-2019 στην οποία συμμετείχαν 24.024 άτομα που πληρούσαν τα κριτήρια. Τα στοιχεία σχετικά με τα επίπεδα μοναξιάς, κατάθλιψης και αϋπνίας συγκεντρώθηκαν από τα ατομικά τους σκορ και απαντήσεις σε σχετικά ερωτηματολόγια.
Τα ευρήματα έχουν ως εξής:
- 1.179 (4,9%) συμμετέχοντες εμφάνισαν ΣΔ2 κατά τη διάρκεια της μελέτης, στην πλειοψηφία άνδρες (59% έναντι 44% στις γυναίκες).
- Συγκριτικά με την ομάδα που δεν εκδήλωσε τη νόσο, ήταν πιθανότερο να είναι παντρεμένοι (73% έναντι 68%), με υψηλότερη μέση ηλικία (48 έτη έναντι 43 ετών) και χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο (35% έναντι 23%).
- 13% των συμμετεχόντων ανέφεραν αισθήματα μοναξιάς.
- Τα υψηλότερα επίπεδα μοναξιάς κατά την έναρξη εμφάνισαν ισχυρές συσχετίσεις με μεγαλύτερο κίνδυνο διαβήτη τύπου 2, περί τα 20 χρόνια αργότερα.
- Οι συμμετέχοντες που απάντησαν «πολύ» όταν ρωτήθηκαν αν ένιωθαν μοναξιά, είχαν διπλάσιες πιθανότητες για τη νόσο μετά την προσαρμογή για την ηλικία, το φύλο και το επίπεδο εκπαίδευσης.
- Η σχέση δεν επηρεάστηκε από την ταυτόχρονη παρουσία κατάθλιψης ή αϋπνίας στην έναρξη ή στη διατήρηση του ύπνου, μολονότι υπήρξαν κάποιες ενδείξεις σύνδεσης με τη δυσκολία διατήρησης του ύπνου.
Το συμπέρασμα είναι ότι η απουσία κοινωνικών δεσμών και θετικών επιρροών, δρα βλαπτικά για τους μοναχικούς ανθρώπους, καθιστώντας τους ευεπίφορους σε συμπεριφορές που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2.
