Παγκόσμια Ημέρα Κοιλιοκάκης: Η νόσος που προκαλεί η δυσανεξία στη γλουτένη

Σύμφωνα με την Ένωση Ευρωπαϊκών Συλλόγων Κοιλιοκάκης (AOECS), 1 στους 100 ανθρώπους στην ΕΕ υποφέρει από κοιλιοκάκη, με μόνο το 25% εξ αυτών να το γνωρίζουν και να αποφεύγουν τα τρόφιμα με γλουτένη. 

Η κοιλιοκάκη είναι μία νόσος που δύσκολα αναγνωρίζεται από τους γιατρούς, με αποτέλεσμα οι πάσχοντες να υποφέρουν αρκετά χρόνια πριν κάποιος κάνει τη σωστή διάγνωση. Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται απλά για μια δυσανεξία στη γλουτένη αλλά για την επίπτωση αυτής στον ανθρώπινο οργανισμό. Η κοιλιοκάκη αποτελεί αυτοάνοσο νόσημα, με την κατανάλωση γλουτένης να προκαλεί βλάβες στο τοίχωμα του λεπτού εντέρου και άλλα όργανα.

Η ασθένεια μπορεί να αναπτυχτεί και να διαγνωστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Πιθανότερο είναι όμως να εμφανιστεί μετά τον απογαλακτισμό, λόγω της γλουτένης που περιέχουν τα δημητριακά στις βρεφικές κρέμες. Στην ενήλικη ζωή, η συνηθέστερη ηλικία διάγνωσης είναι μεταξύ 40-60 ετών. Μελέτες από το Ίδρυμα Κοιλιοκάκης του Ηνωμένου Βασιλείου έδειξαν ότι ο μέσος όρος για τη διάγνωση ασθενών με κοιλιοκάκη είναι τα 13 χρόνια!

Τα τρόφιμα που υπό κανονικές συνθήκες δεν περιέχουν γλουτένη είναι:

Κρέας, πουλερικά, ψάρι, αυγά.
Όσπρια και ακατέργαστοι ξηροί καρποί.
Καλαμπόκι και ρύζι.
Γαλακτοκομικά (γάλα, γιαούρτι, βούτυρο, μαργαρίνη, τυρί – εκτός εκείνων τύπου κρέμας-).
Όλα τα φρούτα και λαχανικά.
Μυρωδικά, μπαχαρικά, βότανα, ζάχαρη, μέλι, μαρμελάδα, ελαιόλαδο.

Τα τρόφιμα που εκ φύσεως περιέχουν γλουτένη είναι:

Ψωμί, αλμυρά και γλυκά προϊόντα αρτοποιίας, ζυμαρικά φτιαγμένα από δημητριακά.
Μη αποσταγμένα αλκοολούχα ποτά (π.χ. μπίρα), καφές από κριθάρι.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Πρόκειται για μια δια βίου δύσκολη συνθήκη, μια πάθηση δηλαδή που δεν θεραπεύεται αλλά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτήν κάνοντας δίαιτα "ελεύθερη γλουτένης". Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αποφεύγουμε σίγουρα όλα σχεδόν τα δημητριακά και προσέχουμε στις συσκευασίες όλων των τροφίμων να αναγράφεται ότι είναι gluten free. Η διάγνωση τίθεται με εξετάσεις αίματος και βιοψία εντέρου.