Σκλήρυνση κατά πλάκας: Η έγκαιρη φαρμακευτική παρέμβαση μειώνει τον κίνδυνο αναπηρίας

Νέα μελέτη οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η έγκαιρη θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας (ή πολλαπλή σκλήρυνση), μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου αναπηρίας. Η μελέτη παρατήρησης δημοσιεύτηκε στο Neurology, το περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας.

Οι ερευνητές εξέτασαν προηγούμενα δεδομένα για 580 άτομα κάτω των 50 ετών που εμφάνισαν τα πρώτα συμπτώματα που πιθανότατα οφείλονταν σε σκλήρυνση κατά πλάκας και δεν μπορούσαν να αποδοθούν σε άλλες ασθένειες. Όλοι οι άνθρωποι έλαβαν τελικά θεραπεία με τουλάχιστον ένα φάρμακο τροποποίησης της νόσου.

Οι ερευνητές χώρισαν τους ανθρώπους σε 3 ομάδες: Σε αυτούς που έλαβαν θεραπεία εντός έξι μηνών μετά το πρώτο τους επεισόδιο, εκείνων που έλαβαν θεραπεία μεταξύ έξι μηνών και 16 μηνών και εκείνων που έλαβαν θεραπεία μετά από περισσότερους από 16 μήνες. Εξέτασαν επίσης δεδομένα σχετικά με τα επίπεδα αναπηρίας των ανθρώπων και σαρώσεις εγκεφάλου που αναζητούσαν βλάβη στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό λόγω σκλήρυνσης κατά πλάκας.

Επίσης παρακολούθησαν άτομα για 6 έως 17 χρόνια, με μέσο όρο 11 χρόνια και βαθμολόγησαν την αναπηρία τους. Αυτές οι βαθμολογίες κυμαίνονται από 0 έως 10, με τις υψηλότερες βαθμολογίες να υποδηλώνουν μεγαλύτερη αναπηρία. Τα άτομα που έλαβαν θεραπεία εντός 6 μηνών μετά την πρώτη εμφάνιση συμπτωμάτων, είχαν λιγότερες πιθανότητες να φτάσουν σε βαθμολογία αναπηρίας 3 μέχρι το τέλος της μελέτης, σε σύγκριση με εκείνους που ήταν στην ομάδα με τη μεγαλύτερη καθυστέρηση στη θεραπεία.

Η βαθμολογία 3 υποδηλώνει ότι τα άτομα δεν έχουν πρόβλημα με το περπάτημα, αλλά έχουν μέτρια αναπηρία σε μία λειτουργία ή ήπια αναπηρία σε 3 ή 4 λειτουργίες. Αυτές οι λειτουργίες περιλαμβάνουν μυϊκή αδυναμία, ισορροπία και συντονισμό κι έλεγχο της ουροδόχου κύστης.

Τα άτομα στην ομάδα της πρώιμης θεραπείας είχαν επίσης λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν δευτερογενή προϊούσα σκλήρυνση κατά πλάκας, στην οποία η νευρολογική λειτουργία και η αναπηρία επιδεινώνονται σταθερά. Επιπλέον, αυτά τα άτομα ήταν πιο πιθανό να παραμείνουν σταθερά στο επίπεδο της νόσου τους ένα χρόνο μετά την έναρξη της θεραπείας.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Τέλος, τα άτομα που υποβλήθηκαν σε θεραπεία νωρίτερα, είχαν χαμηλότερο ποσοστό εξέλιξης αναπηρίας και χαμηλότερο επίπεδο σοβαρής αναπηρίας σε μια αυτοαναφερόμενη εξέταση, όπως κατέληξαν οι ερευνητές.