Βιοδείκτες θα μάς προειδοποιούν για καρκίνο 7 χρόνια πριν από τα συμπτώματα

Δύο νέες μελέτες από την Oxford Population Health στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο διερεύνησαν συσχετίσεις μεταξύ χιλιάδων πρωτεϊνών του πλάσματος του αίματος και μιας σειράς καρκίνων. Η πρώτη μελέτη - η οποία δημοσιεύτηκε στο Nature Communications – ανακάλυψε 371 δείκτες πρωτεϊνών πλάσματος κινδύνου για καρκίνο. Από αυτούς, 107 σχετίστηκαν με καρκίνους που δεν διαγνώστηκαν επίσημα παρά μόνο 7 χρόνια αργότερα, υποδηλώνοντας μια πιθανή ευκαιρία για έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία. Η δεύτερη μελέτη - που δημοσιεύτηκε κι αυτή στο Nature Communications - παρατήρησε συσχετίσεις μεταξύ 40 πρωτεϊνών του πλάσματος και διαφόρων κοινών μορφών καρκίνου.

Με δεδομένα από τη Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου, οι στατιστικές σχέσεις μεταξύ 1.463 πρωτεϊνών πλάσματος και 19 τύπων καρκίνου σε 503.317 ενήλικες ηλικίας 39 έως 73 ετών, ήταν ο στόχος της 1ης μελέτης. Η 2η αναζήτησε συσχετίσεις μεταξύ 2.047 πρωτεϊνών και 9 τύπων καρκίνου σε 300.000 άτομα από τη Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου.

Οι ερευνητές διερεύνησαν επίσης τους πιθανούς λόγους που οι πρωτεΐνες δεν σχετίζονται με τον καρκίνο.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια πειθαρχία που ονομάζεται πρωτεομική, η οποία είναι η μελέτη των πρωτεϊνών, όπου κι αν βρίσκονται στο σώμα - σε αυτήν την περίπτωση, στο πλάσμα του αίματος. Η πρωτεομική περιλαμβάνει τη φυσική και βιοχημεία, την επιστήμη των υπολογιστών, τη γενετική και τη βιοπληροφορική.

Οι πρωτεΐνες είναι πανταχού παρούσες στο σώμα μας, στον ορό του αίματος, στους μύες, στο δέρμα, στα οστά, στα μαλλιά, στα ούρα και αλλού. Ο καθένας μας φέρει τουλάχιστον 10.000 διαφορετικές πρωτεΐνες. Η μελέτη αντιπροσωπεύει ένα πρώιμο βήμα για την κατανόηση της σχέσης μεταξύ των πρωτεϊνών του πλάσματος και του καρκίνου. Ο οριστικός προσδιορισμός συγκεκριμένων επιπέδων πρωτεΐνης πλάσματος που μπορεί να σημαίνουν ή να αντικατοπτρίζουν τον καρκίνο, είναι πέρα από το πεδίο της τρέχουσας έρευνας.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Η ελπίδα των συγγραφέων είναι ότι αυτό το βήμα μπορεί να βοηθήσει στην ανίχνευση και τη θεραπεία των καρκίνων στην πρώιμη φάση ανάπτυξής τους και ίσως τελικά και στην πρόληψη αυτών.