Σύντροφοι που μάς κάνουν κακό: Κι όμως υπάρχουν

Οι αποκαλούμενες "τοξικές σχέσεις" μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε μορφή και να περιλαμβάνουν οποιοδήποτε συγγενή ή φίλο. Συμβαίνουν μεταξύ παιδιών και γονέων, μεταξύ αδελφών, μεταξύ φίλων και συναδέλφων αλλά και μεταξύ ερωτικών συντρόφων και συζύγων. Και αυτή η τελευταία είναι η πιο επικίνδυνη για την ζωή μας μορφή καθώς ο σύντροφος ...ζωής, καθορίζει το παρόν και το μέλλον μας.

Οι σύντροφοι που μάς κάνουν κακό δεν έχουν πάντα την μορφή ενός άνδρας που ασκεί βία. Μπορεί να είναι και γυναίκες που με την παθητική-επιθετική συμπεριφορά τους αμαυρώνουν την ζωή του συντρόφου τους. Οι συμπεριφορές του τύπου "κάνε ό,τι θέλεις αλλά μετά θα δεις τι θα πάθεις", ή σε αφήνω να μιλάς μόνος σου και εγώ κάνω μετά την άρρωστη ή χαλάω τα σχέδιά μας για κάποια έξοδο, είναι το ίδιο κακοποιητικές με τις φωνές και τη σωματική βία.

Οι τοξικοί άνθρωποι θέλουν να γίνεται πάντα το δικό τους, δεν κάνουν εποικοδομητικό διάλογο με επιχειρήματα, κρατούν "μούτρα" επί μέρες, μάς εκδικούνται με ύπουλους τρόπους, μάς καταστρέφουν τις ώρες ξεκούρασης και κάθε χαρά από προσωπικές επιτυχίες και δεν είναι ευχαριστημένοι ουσιαστικά με τίποτα...

Ένας άνδρας ή γυναίκα εξαρτημένοι από τους γονείς τους (συνήθως τη μητέρα τους που είναι επίσης χειριστική), ένας ή μία σύντροφος μόνιμα παραπονεμένος/η, πονεμένος/η, απογοητευμένος/η, κουρασμένος/η ή νευριασμένος/η μπορεί να μάς χαλάσει ολόκληρη την ζωή. 

Όταν τους βλέπουμε λοιπόν (συνήθως ο τύπος τους δεν ξεχωρίζει αμέσως αλλά είναι σαφής στους 3-4 μήνες σχέσης) καλό είναι, είτε να ξεκαθαρίζουμε μια και καλή ότι εμείς δεν θα κάτσουμε να βασανιζόμαστε δίπλα τους, είτε απλά να φύγουμε αναζητώντας την ηρεμία και την ευτυχία στην ζωή μας με έναν άνθρωπο πιο ισορροπημένο. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Ζήλιες, βίαιες συμπεριφορές, συνεχή παράπονα, τσιγγουνιές, τεμπελιά, περίεργες εξαρτήσεις από γονείς ή αδέλφια και άλλα παρόμοια δεν πρέπει να είναι αποδεκτά χαρακτηριστικά από την αρχή μιας σχέσης. Διότι αν αφήσουμε τα χρόνια να περάσουν, τότε αρχίζουμε να θυματοποιούμαστε και να διηγούμαστε στους υπόλοιπους τα βάσανά μας λέγοντας "δεν μπορώ να σβήσω σε μια μέρα τόσα χρόνια". Το θέμα είναι όμως γιατί αφήσαμε και πέρασαν τα χρόνια και γιατί είμαστε διατεθειμένοι να περάσουν ακόμα περισσότερα... Μήπως ο ψυχολόγος είναι πιο απαραίτητος σε εμάς και όχι στο σύντροφό μας;