Το Αναστάσιμο Μήνυμα εν μέσω της πανδημίας

Φέτος είναι το δεύτερο Πάσχα που διανύουμε εν μέσω της πρωτόγνωρης συνθήκης της πανδημίας. Είμαστε όλοι πολύ πιο κουρασμένοι, εξαντλημένοι, αναγκεμένοι ψυχολογικά, οικονομικά, πρακτικά. Η πανδημία έχει υπάρξει ιδιαιτέρως σκληρή, λόγω, κυρίως, της τεράστιας αλλαγής που έφερε στον τρόπο που σχετιζόμαστε. Η φυσική εγγύτητα, το άγγιγμα, οι συναθροίσεις, όλα ανθρώπινες συμπεριφορές που καταπραΰνουν την ψυχή μας, έχουν απαγορευτεί. 

Όπως μάς λέει η κ. Σοφία Χατζηδημητρίου, ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, σε άλλες δύσκολες περιόδους κρίσης που διανύει ο άνθρωπος, όπως οικονομικές ή φυσικών καταστροφών ή πολέμου, είχε πάντα την διέξοδο της παρηγοριάς στο χάδι, στην αγκαλιά, στην παρέα. Ακόμη και στο κρεβάτι του πόνου σαν βρισκόταν κανείς, μπορούσε να αντλήσει δύναμη μέσα από το κράτημα ενός αγαπημένου χεριού. Αυτά όλα έχουν ανατραπεί. Συνάνθρωποί μας φεύγουν, αλλά φεύγουν μόνοι τους. Αυτή είναι μια τραγικότητα σκληρότερη από άλλες που έχουμε περάσει.

Η πορεία προς τα Πάθη και την Σταύρωση είναι μακρά, αβέβαιη, μοναχική. Το μήνυμα αυτού του Πάσχα είναι να κρατάμε τα μάτια στραμμένα στην Αναστάσιμη διέξοδο από την πανδημία και στην ψυχική ανάταση που θα φέρουν η ανθρώπινη επαφή, το άγγιγμα, η αγκαλιά με τους οικείους μας. Η δοκιμασία αυτή, όπως και κάθε σοβαρή δοκιμασία, δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο να εμβαθύνει στην σκέψη του και στην αυτογνωσία του, ώστε να φωτιστούν μέσα του σκιερά, τυφλά σημεία. Αυτή δεν είναι ποτέ μια ευχάριστη διαδικασία. Πλην όμως είναι απαραίτητη για όλους όσοι θέλουν να εξελιχθούν ψυχικά και πνευματικά. Παραφράζοντας τον αγαπημένο στιχουργό και ποιητή Μάνο Ελευθερίου, «η ζωή δεν χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί», μήνυμα απόλυτα συμβατό με το μήνυμα του Πάσχα που θέλει όποιον φυλάει την ζωή του από φόβο, να την χάνει, και όποιον είναι ανοιχτός και έτοιμος να την χάσει – να απωλέσει, δηλαδή, τα γνώριμα μονοπάτια του στον βωμό της εξέλιξής του – να την κερδίζει.

Ο θάνατος πατά τον θάνατο. Αυτό, με ψυχολογικούς όρους, σημαίνει πως η απώλεια των αγκυλώσεών μας, των γνώριμων ψυχοπαθολογικών μονοπατιών από τα οποία δυσκολευόμαστε να παρεκκλίνουμε από τον φόβο μας για το άγνωστο και την αλλαγή, είναι η μόνη η οποία μπορεί να μας βγάλει στο φως της αληθινής ζωής. Το να γίνουμε, δηλαδή, αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε και προοριζόμαστε – όντα που αγαπούν και αγαπιούνται, με σκοπό να λειτουργούμε καλύτερα ως κοινωνία, ως ένα σώμα, μια ψυχή. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Αυτό είναι το μήνυμα και το όραμα των εορταστικών αυτών ημερών από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη, στήριξη και ελπίδα. Λίγη σημασία έχει αν θα επισκεφτούμε κάποιον ναό, αν και εφόσον το μήνυμα αυτό είναι ζωντανό μέσα στην ψυχή μας. Ίσως και αυτό το Πάσχα το άλμα της πίστης να συνίσταται ακριβώς στο να ζήσουμε την κοινωνία των Παθών, της Σταύρωσης και της Ανάστασης εσωτερικά, ιδιωτικά, ως μια ένδειξη φροντίδας προς τον πλησίον μας, εφόσον όλων η υγεία απειλείται. Με ευχαριστιακή διάθεση, κατάνυξη και αυτεπίγνωση, ας κρατήσουμε το βλέμμα της καρδιάς στην ευκαιρία για ενότητα, αλληλεγγύη και αγάπη.