Τελικά πότε το καθημερινό άγχος μετατρέπεται σε διαταραχή;

Η συχνότητα του άγχους και η επίδρασή του στη ζωή του ατόμου αποτελούν τα κριτήρια για να πουν οι ειδικοί ότι έχει μετατραπεί τελικά σε διαταραχή. 

Ο επίσημος ορισμός της Διαταραχής Κοινωνικού Άγχους (SAD) γίνεται ως:

-Συχνή εμπειρία έντονου φόβου για κοινωνικές συναναστροφές όπου κάποιος θα μπορούσε να εκτεθεί σε κριτική ή απόρριψη από άλλους.

-Σημαντική βλάβη που προκαλεί στη ζωή του ατόμου το κοινωνικό άγχος και τη σχετιζόμενη αποφυγή τέτοιων καταστάσεων.

-Κοινωνικό άγχος είναι η τέταρτη πιο συχνή ψυχική διαταραχή μετά την κατάθλιψη, τη χρήση αλκοόλ και συγκεκριμένα είδη φοβιών. Περίπου το 12,1% του γενικού πληθυσμού θα εμφανίσει κοινωνικό άγχος στη ζωή του.

Το τελευταίο διάστημα υπήρξε ενδιαφέρον για τον ρόλο της ρύθμισης του συναισθήματος στο κοινωνικό άγχος. Συναισθηματική ρύθμιση είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται για να επηρεαστούν συγκεκριμένα συναισθήματα που έχει κάποιος, όσον αφορά την έναρξη, τον τερματισμό και τον τρόπο που αυτά βιώνονται ή εκφράζονται ή και όχι.

Το μοντέλο της διαδικασίας ρύθμισης συναισθημάτων αναφέρεται σε πέντε διαφορετικά στάδια, όπου μπορούν να εφαρμοστούν οι διάφορες στρατηγικές που θα επηρεάσουν τη συναισθηματική εμπειρία και έκφραση κάποιου. Αυτό το μοντέλο συναισθηματικής ρύθμισης είναι χρήσιμο στον εντοπισμό των παραγόντων που διατηρούν το κοινωνικό άγχος και εξηγεί γιατί αυτό συνυπάρχει με άλλες διαταραχές.

Σε ένα πιο πρόσφατο μοντέλο κοινωνικού άγχους, οι Heimberg, Brozovich και Rapee εντοπίζουν τον τρόπο με τον οποίο οι στρατηγικές ρύθμισης των συναισθημάτων και τα ελλείμματα κατά την εφαρμογή τους εμπλέκονται στο κοινωνικό άγχος κατά τη διάρκεια των επιμέρους σταδίων της συναισθηματικής ρύθμισης:

1. Επιλογή κατάστασης.

2. Τροποποίηση κατάστασης.

3. Ανάπτυξη προσοχής.

4. Γνωστική αλλαγή.

5. Διαμόρφωση απόκρισης.

Η κατανόηση των μηχανισμών που διέπουν το κοινωνικό άγχος είναι κρίσιμη για τη δημιουργία αποτελεσματικών θεραπειών. Αυτές οι ψυχοθεραπείες επικεντρώνονται και στις γνωστικές παραμορφώσεις (π.χ. μη ρεαλιστικές κοινωνικές προσδοκίες, υπερεκτίμηση των αρνητικών συνεπειών, επεξεργασία μετά το γεγονός, αυτο-εστιασμένη προσοχή) και στις δυσπροσαρμοστικές συμπεριφορές (π.χ. αποφυγή κοινωνικών καταστάσεων, συμπεριφορές ασφάλειας όπως η χρήση ουσιών), που διατηρούν τα συμπτώματα κοινωνικού άγχους.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Οι συμπεριφορικές θεραπείες συνήθως περιλαμβάνουν θεραπεία έκθεσης, όπου το άτομο εκτίθεται στοχευμένα σε καταστάσεις που προκαλούν άγχος. Η έκθεση που γίνεται σε θεραπευτικό πλαίσιο μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι οι καταστάσεις που τους φοβίζουν δεν συμβαίνουν τόσο συχνά όσο πίστευαν και ότι, όταν συμβαίνουν, είναι σε καλύτερη θέση να τις αντιμετωπίσουν και να ανταποκριθούν συναισθηματικά.

ΠΗΓΗ

psychologynow