Πώς ένας συγκεκριμένος τύπος άγχους τροφοδοτεί φοβίες

Η προσπάθεια κατανόησης της βάσης του νευρωτισμού, παραμένει μία σημαντική πρόκληση στους τομείς της ψυχολογίας και της ψυχικής υγείας γενικότερα. Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι είναι εγγενής τάση που βρίσκεται στα γονίδιά μας και ως εκ τούτου αμετάβλητη σε όλη τη ζωή. Ωστόσο, μπορεί να  κρύβονται περισσότερα πίσω από το νευρωτισμό από όσα οι ψυχολόγοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν...

Σύμφωνα με τη Rachel Menzies και τους συνεργάτες της στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ, το άγχος για το θάνατο είναι αυτό που χρησιμεύει ως «διαγνωστική» ιδιότητα ή αποτελεί τη βάση πολλών «συνθηκών ψυχικής υγείας». Δυστυχώς, η θεραπεία για αυτές τις καταστάσεις αποτυγχάνει «να αντιμετωπίσει τον υποκείμενο φόβο του θανάτου», οδηγώντας σε αυτό που ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν ως «περιστρεφόμενη πόρτα» στην κλινική πράξη. 

Η μεταφορά της περιστρεφόμενης πόρτας αναφέρεται στο γεγονός ότι, ελλείψει θεραπείας για αυτή τη βασική πηγή άγχους, τα συμπτώματα μιας διαταραχής μπορεί να ανακουφιστούν μόνο για να αντικατασταθούν αργότερα από εκείνα μιας άλλης πάθησης.

Χωρίς να έχουν μια τεκμηριωμένη ψυχολογική διαταραχή, τα άτομα που συνεχώς ανησυχούν για το θάνατο, αποτυγχάνουν να βιώσουν τις απολαύσεις στη ζωή όσο θα μπορούσαν. Σκέφτονται πάντα τα πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά, είναι επίσης σε επιφυλακή για απειλές ή κινδύνους.

Μπορεί να είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η αναποφασιστικότητα αυτού του ατόμου οφείλεται σε έναν υποκείμενο φόβο του θανάτου, αλλά αν είναι μέρος ενός ευρύτερου συνόλου τάσεων που έχετε δει σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις, αυτό θα ταιριάζει στον ορισμό της αυστραλιανής ερευνητικής ομάδας του νευρωτισμού. Ως εκ τούτου, ο πυρήνας αυτού του νευρωτικού χαρακτηριστικού της προσωπικότητας, θα μπορούσε κάλλιστα να εντοπιστεί στο είδος της υπερεπαγρύπνησης και της συνεχούς ανάγκης για έλεγχο που σχετίζεται με το άγχος του θανάτου. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Πράγματι, όπως σημειώνουν οι συγγραφείς, «το άγχος του θανάτου συνδέεται με μια σειρά από σημαντικά ψυχοκοινωνικά αποτελέσματα σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης αυτοεκτίμησης , της σταθερότητας της προσκόλλησης και του νοήματος στη ζωή καθώς και της κακής ποιότητας ζωής».