Προσοχή στην θλίψη των παιδιών όταν πεθαίνει το κατοικίδιο ζωάκι τους

Mελέτη από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης που δημοσιεύτηκε στο European Child & Adolescent Psychiatry, αναφέρει ότι η συναισθηματική προσκόλληση των παιδιών στα κατοικίδια μπορεί να επιφέρει ψυχολογικά προβλήματα και κατάθλιψη, ειδικά στην εφηβεία, όταν τα ζώα πεθάνουν.  Για τον λόγο αυτό πρέπει να τα προετοιμάζουμε από νωρίς ότι έχουν χαμηλό προσδόκιμο ζωής.

«Μία από τις πρώτες μεγάλες απώλειες που μπορεί να βιώσει ένα παιδί είναι ο θάνατος του κατοικιδίου του και οι συνέπειες ίσως είναι τραυματικές, ειδικά αν νιώθει το ζώο σαν μέλος της οικογένειας. Διαπιστώσαμε ότι η εμπειρία του θανάτου ενός κατοικιδίου συχνά συνδέεται με αυξημένα ψυχικά συμπτώματα στα παιδιά και ότι γονείς και ειδικοί θα πρέπει να τα αναγνωρίζουν και να τα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη», αναφέρει η Katherine Crawford, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.

Με τα μισά νοικοκυριά του ανεπτυγμένου κόσμου να έχουν τουλάχιστον ένα κατοικίδιο και τα παιδιά να δημιουργούν μαζί τους δεσμούς ίδιους με αυτούς που έχουν στις ανθρώπινες σχέσεις, το πρόβλημα είναι πολύπλευρο. Μάλιστα, προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά συχνά στρέφονται στα κατοικίδια για ανακούφιση και για να εκφράσουν τους φόβους και τις συναισθηματικές τους εμπειρίες. Και ενώ αυτή η αλληλεπίδραση είναι ευεργετική για τα παιδιά,  κάποια στιγμή καλούνται να πληρώσουν το τίμημα χάνοντας τον αγαπημένο τους φίλο. Αυτό στατιστικά συμβαίνει στο 63% των παιδιών που έχουν κατοικίδιο κατά τα πρώτα επτά χρόνια της ζωής τους, μια πολύ τρυφερή ηλικία για απώλειες.

Η μελέτη αυτή είναι η πρώτη που εξετάζει την ψυχική υγεία των παιδιών, με την ανάλυση να βασίζεται σε δείγμα 6.260 παιδιών από την Μεγάλη Βρετανία.  «Χάρη σε αυτή μπορέσαμε να αναλύσουμε την ψυχική και συναισθηματική υγεία των παιδιών, εξετάζοντας τις εμπειρίες τους από τον θάνατο του κατοικιδίου για μια παρατεταμένη περίοδο. Παρατηρήσαμε, λοιπόν, ότι ο συσχετισμός ανάμεσα στην έκθεση στον θάνατο του κατοικιδίου και τα ψυχοπαθολογικά συμπτώματα στην παιδική ηλικία συνέβησαν ανεξάρτητα από την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση του παιδιού ή τυχόν κακουχίες που είχε υποστεί νωρίτερα στη ζωή του», σημειώνει η Erin Dunn, επίσης συγγραφέας της μελέτης.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν παράλληλα ότι η σχέση ανάμεσα στον θάνατο του κατοικιδίου και την αυξημένη ψυχοπαθολογία ήταν πιο εμφανής στα αγόρια παρά στα κορίτσια.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Η λύση δεν είναι φυσικά να μην έχει κάποιος κατοικίδιο, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα με την αλληλεπίδραση άλλων ειδών και γίνονται πιο ώριμοι ενήλικες. Η λύση είναι να προετοιμάζουμε όσο μπορούμε το παιδί για μια πιθανή απώλεια διαβάζοντας μαζί του τα βιολογικά χαρακτηριστικά κάθε είδους (προσδόκιμο ζωής, ασθένειες κλπ), αλλά και στηρίζοντας συναισθηματικά το παιδί όταν το κατοικίδιο πεθάνει. Για κάποια παιδιά αυτή θα είναι μια απώλεια που θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια.