Πότε η προσφορά της μάνας γίνεται βλαπτική για το παιδί και την ίδια

24 Οκτωβρίου 2022, 10:00

"Όσο και να αγαπάμε τα παιδιά μας κι αυτά εμάς, είναι χρέος μας να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν την ατομικότητα και την προσωπικότητά τους και εμείς να διατηρήσουμε τη δική μας". Αυτό αναφέρει η ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου.

Όπως εξηγεί η ειδικός με 36 χρόνια εμπειρία στις σχέσεις γονέων με τα παιδιά τους, όταν στο πλαίσιο της οικογένειας, οι προσωπικότητες των μελών της τείνουν να «καταπίνονται» η μία από την άλλη, μιλάμε για συναισθηματική συγχώνευση. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, ωστόσο όχι στον ίδιο βαθμό...

"Σε μια συγχωνευτική σχέση οι εμπλεκόμενοι νιώθουν μονίμως ότι πρέπει να φροντίζουν σε καταναγκαστικό βαθμό ο ένας τον άλλον, παραμελώντας τα δικά τους συναισθήματα και ανάγκες και τους είναι τρομερά δύσκολο να φανταστούν μια δική τους αυτόνομη ζωή χωρίς τη συχνή επαφή με τον άλλον", αναφέρει η κ. Καππάτου και δίνει παραδείγματα.

Όταν η μητέρα ασκεί έντονο έλεγχο

Είτε «ανακατεύεται» συνεχώς στη ζωή του παιδιού π.χ. επεμβαίνει υπερβολικά αν κάποιος «της το πλήγωσε», είτε υπαγορεύει επιλογές του (π.χ. τις εξωσχολικές του δραστηριότητες ή τι να σπουδάσει).

Υπερβολική φροντίδα

Αν το παιδί έφαγε, αν ντύθηκε καλά, το παίρνει τηλέφωνο κάθε λίγο να δει τι κάνει. Ακόμα κι αν το παιδί είναι ενήλικο πια μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς του, να του μαγειρεύει κ.λ.π.

Θυσιάζει άλλες σχέσεις της

Όταν η μητέρα δεν βλέπει αρκετά το σύντροφο ή τους φίλους της για να περνάει ακόμα περισσότερο χρόνο με το παιδί, παρότι έχει καλύψει τις ανάγκες του.

Γίνεται χειριστική

Κάνει το παιδί να νιώθει ένοχο και επίσης θεωρεί τον εαυτό της πάντα το «θύμα», ώστε το παιδί να την παρηγορήσει. Επίσης, μπορεί να γίνεται παθητικο-επιθετική. Δηλαδή να κάνει την πληγωμένη, τη θυμωμένη, τη σιωπηλή για να εξαναγκάσει ψυχολογικά το παιδί της να κάνει ό,τι θέλει εκείνη.

Δεν παραδέχεται τα λάθη της

Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία για τις συμπεριφορές της καθώς αν παραδεχτεί ότι έσφαλε, μπορεί να νιώσει ότι χάνει την «αυθεντία» της απέναντι στο παιδί.

Βλέπει τον εαυτό της μέσα από το παιδί

Όταν το παιδί δείχνει χαρούμενο εξαιτίας της, τότε είναι κι αυτή. Αν όχι, «σκοτεινιάζει». Επίσης, προσπαθεί να εκπληρώσει απωθημένα της μέσα από το παιδί (π.χ. να ασχοληθεί με κάτι που η ίδια δεν τα κατάφερε κα).

Έχει συναισθηματικές μεταπτώσεις

Μπορεί να κλαίει όταν χάνει τον έλεγχο σε μια διαφωνία, να καταφεύγει σε φωνές, απόσυρση, να κατηγορήσει το παιδί για «αναισθησία» αν δεν περνάει το δικό της. Μπορεί επίσης να έχει έντονες διαβαθμίσεις στο συναίσθημά της κι εκεί που είναι όλα καλά ξαφνικά να περάσει στο θυμό, στη λύπη και ξανά στην ηρεμία.

Δυσκολεύεται να βάλει όρια

Κυρίως επειδή φοβάται ότι αν το κάνει, το παιδί θα ενοχληθεί και ενδεχομένως την απορρίψει ή απομακρυνθεί.

Οι συμβουλές της ειδικής ψυχολόγου προς τους γονείς και ειδικά τις μητέρες είναι:

- Φροντίστε και τον εαυτό σας φροντίζοντας και τις δικές σας ανάγκες.

- Μην λύνετε τα προβλήματά του παιδιού αλλά δείξτε του πώς να τα λύνει μόνο του.

- Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια όταν αρχίσετε να δυσκολεύεστε. Μείνετε πιστές στην πεποίθηση ότι το παιδί πρέπει να αυτονομηθεί και εσείς να ζείτε μία δική σας ζωή.

- Βάλτε όρια και τηρήστε τα. Μην ενδίδετε στις πιέσεις του παιδιού να κοιμάται μαζί σας, μην κάνετε εσείς τις εργασίες του, μην το δικαιολογείτε σε όλα και όλους.

- Μιλήστε με έναν ειδικό αν αναγνωρίζετε ότι έχετε πρόβλημα και δεν μπορείτε να το επιλύσετε χωρίς βοήθεια.