Μιλώντας για τη σιωπηλή χειραγώγηση...

Η σιωπηλή χειραγώγηση είναι άρνηση προφορικής επικοινωνίας με τους άλλους με σκοπό να τους εκνευρίσουμε, να τους φέρουμε στη δική μας γνώμη, να τους κάνουμε να νιώσουν άσχημα για τον εαυτό τους και τελικά να περάσει το δικό μας.

 Μία αναγνώστρια του The Guardian, μιλά για την εμπειρία της με τη σιωπηλή μεταχείριση: Πριν από 18 χρόνια, ο γάμος μου διαλύθηκε. Ο άντρας μου και εγώ είχαμε 3 παιδιά μαζί. Ήθελε συνεπιμέλεια. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν θα μου μιλούσε. Καθόλου. Όλη η επικοινωνία γινόταν από δικηγόρους και δικαστήρια, όπου επισημάνθηκε ότι, για να λειτουργήσει η συνεπιμέλεια, ήταν απαραίτητος ένας τεράστιος βαθμός συνεργασίας και επικοινωνίας. Μετά την οριστικοποίηση του διαζυγίου, κάθε επικοινωνία σταμάτησε.

Τα τελευταία 18 χρόνια ένιωθα σαν μια γυναίκα που έκανε παιδιά μόνη της. Η οικογένεια του συζύγου μου συμμετείχε επίσης στη σιωπηλή χειραγώγηση. Ποτέ δεν είχα σκοπό να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά μου, σαν να μην υπήρχε ο πατέρας, αλλά αυτό έγινε. Δεν έχω μιλήσει με τον πατέρα των παιδιών μου εδώ και 18 χρόνια. Καμία συζήτηση για το σχολείο, τα ωράρια εξόδων, τα μαθήματα οδήγησης ή το αν θα τους επιτρέψουμε να πάνε σε πάρτι. Όταν προέκυψαν προβλήματα, ήμουν μόνη μου. Ακόμη χειρότερα, σήμαινε ότι δεν υπήρχε συνέπεια για τα παιδιά σε θέματα πειθαρχίας ή οικογενειακών κανόνων.

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Η οικογένεια του συζύγου μου χρησιμοποιούσε τη σιωπηλή χειραγώγηση όποτε προέκυπταν δυσκολίες στις σχέσεις τους. Οι παππούδες του δεν μιλούσαν μεταξύ τους, η αδερφή του δεν μιλούσε στη μητέρα του. Τα παιδιά μου έχουν ρωτήσει για αυτό όλα αυτά τα χρόνια: Γιατί ο μπαμπάς δεν σου μιλάει; Γιατί η θεία δεν μιλάει στη γιαγιά; Είναι πολύ δύσκολο να δικαιολογήσεις τη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Το μόνο που μπορούσα να τους πω ήταν ότι το να διατηρούν διαύλους επικοινωνίας, είναι απαραίτητο για όλους. Και το έμαθαν από πρώτο χέρι. Τώρα στα 20 τους, μιλούν ακόμα για τις δυσκολίες που έχουν βιώσει.