Εορταστικά τραπέζια με οικογένειες... Δεν είναι για όλους ευχάριστα!

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς συνδέονται εν γένει με συναισθήματα χαράς, αγάπης, αισιοδοξίας, με στιγμές οικογενειακές, στιγμές προσφοράς και διασκέδασης αλλά και απόλαυσης ιδιαίτερων εδεσμάτων. Τα παιδιά, ως κύριοι πρωταγωνιστές σε διακοπές από τις σχολικές τους υποχρεώσεις, ζουν τους στολισμούς και την μαγεία δημιουργώντας τις δικές τους αναμνήσεις. Για αρκετούς ανθρώπους όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Το κλίμα των εορτών αυτών χαρακτηρίζεται από θλίψη, άγχος, φόβο και μοναξιά. Και κάποιοι που βρίσκονται στο πρώτο «μέτωπο» ίσως να απορούν για την κατάσταση των δεύτερων. 

Γράφει η κ. Ιωάννα Θεοδωρακοπούλου, ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια:

Όμως όπως όλα, έτσι και οι εορτές αυτές έχουν το δικό τους συμβολισμό και ο κάθε άνθρωπος τα δικά του βιώματα και αναμνήσεις. Είτε αυτό αφορά πρακτικές διαδικασίες και υπαρξιακούς συσχετισμούς είτε προσδοκίες τόσο από τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και τους συνανθρώπους μας.

Και είναι γεγονός ότι οι ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς συνδέονται στενά με συγκεκριμένες συνήθειες, ήθη και έθιμα, που στην ενήλικη ζωή ηχούν ως επιταγές. Και έτσι φθάνουμε στα οικογενειακά τραπέζια που αρκετές φορές κατά την προετοιμασία τους ή την προσμονή τους, συγκρουόμαστε εσωτερικά τόσο πολύ με τα άπειρα πρέπει και πολλές φορές τρέμουμε να ακολουθήσουμε τα ενδεχομένως άγνωστά μας θέλω. 

Πολλοί με άγχος προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις στο τί πρέπει να κάνουν φέτος για να περάσουν καλά οι ίδιοι αλλά και οι άλλοι, τί περιμένουν να ακούσουν οι άλλοι από εμένα σχετικά με τα επαγγελματικά μου και την προσωπική μου ζωή, τί πρέπει να μοιραστώ από την κατάστασή μου, τί πρέπει να φορέσω για να μην με κρίνει η μητέρα μου, τί δώρα πρέπει να πάρω στα ανίψια μου για να μην προκαλέσω πρόβλημα στην οικογένειά του αδερφού μου, ποιους πρέπει να καλέσω αν τελικά κάνω το ρεβεγιόν στο καινούργιο μας σπίτι κλπ κλπ.

Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν ευθύνονται όλοι αυτοί για το άγχος και την ταραχή, τους καταναγκασμούς και την πίεση που βιώνουμε. Την στιγμή που αφήνουμε αυτές τις παραμέτρους να ορίζουν κάτι στο οποίο έχουμε αποφασίσει ότι θα συμμετέχουμε, αυτό που στην ουσία κάνουμε είναι να εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας και να παραγκωνίζουμε τις προσωπικές μας ανάγκες. Θυσιάζουμε το χρόνο μας για ξεκούραση και αλλαγή παραστάσεων προκειμένου να εκπληρώσουμε την ανάγκη μας να είμαστε όπως οι άλλοι πιστεύουμε ότι μας θέλουν. Θέτουμε προσδοκίες οι οποίες δεν μας ευχαριστούν και δεν μας εξελίσσουν. 

Σαφώς και είναι προσδοκίες που κουβαλάμε από τα παιδικά μας χρόνια και τώρα ηχούν βροντερά στο μυαλό μας. Με αποτέλεσμα, να παρακαλάμε να περάσουν αυτές οι ημέρες για να ηρεμήσουμε. Και αυτό όμως δεν είναι η πραγματική μας επιθυμία γιατί οι γιορτές θα μπορούσαν να έχουν και διαφορετικό συμβολισμό ώστε να μην χρειάζεται να αντιδρούμε αρνητικά και να φθάνουμε σχεδόν να πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν μας αρέσουν τα Χριστούγεννα.

Αξίζει να αναφέρουμε και την ελπίδα  που κουβαλούν αυτές οι ημέρες για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι χαμένοι στην απαιτητική σε χρόνο και ενέργεια καθημερινότητα, περιμένουν να συναντήσουν ανθρώπους και λόγω του εορταστικού κλίματος να αφήσουν στην άκρη δύσκολα θέματα και συναισθήματα που μπορεί να έχουν βιώσει μεταξύ τους. Το αποκαλούν σύσφιξη σχέσεων αλλά με την χωροταξική έννοια θα σημειώσω. Περιμένουν τα λαμπάκια και τα όμορφα εδέσματα να γεμίσουν κενά που θα παραμείνουν κενά αλλά δεν θα είμαστε στο ίδιο τραπέζι για να το συνειδητοποιήσουμε. Περιμένουμε όλα φέτος να είναι διαφορετικά αλλά μια τέτοια ελπίδα χαρακτηρίζεται από φόβο μοναξιάς. 

Και τότε είναι που οι ερωτήσεις ανθρώπινου ενδιαφέροντος γίνονται μαχαίρια στην κοιλιακή χώρα της κόρης που φέτος δεν τα κατάφερε να αποκτήσει το μωράκι της οικογένειας. Οι συμβουλές για την αλλαγή εργασίας γίνονται ακύρωση ταυτότητας. Οι συμπεριφορές αγάπης γίνονται παρεμβάσεις σε τρόπους ανατροφής. Σε συνδυασμό με την προσδοκία όλα φέτος να γίνουν καλύτερα, η ένταση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Και ο φαύλος κύκλος της ματαίωσης μόλις ξεκίνησε…

Πόσο λοιπόν καλοδεχούμενο μπορεί να είναι το πλησίασμα των ανθρώπων αυτές τις γιορτινές μέρες όταν μοιάζει προαπαιτούμενο (ενώ είναι άφαντο στην καθημερινότητα); Γι' αυτό και οι άνθρωποι που δεν μπορούν να σκεφτούν θετικά αυτά τα οικογενειακά τραπέζια, το συναίσθημα που τους κυριεύει και μόνο στην σκέψη αυτών είναι ασφυξία και απαιτήσεις, προσδοκίες και ματαίωση.

Μήπως λοιπόν να αποφασίσουμε να προσκαλέσουμε σε αυτό το εορταστικό τραπέζι την αίσθηση του εορτασμού ; Κι αν το συμφωνήσουμε, μήπως να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι για να γιορτάσουμε και να περάσουμε όμορφα χρειάζεται να βάλουμε την φροντίδα του εαυτού μας προτεραιότητα; 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Και μήπως αυτό  χρειάζεται να το θυμόμαστε όλο το χρόνο και όχι κάθε φορά που θα «αναγκαστούμε» να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με ανθρώπους που αγαπάμε αλλά έχουμε επιλέξει να βλέπουμε 1 ή 2 φορές το χρόνο, και μάλιστα στο κλείσιμο (Παραμονή) ή στην αρχή  (ανήμερα Πρωτοχρονιάς) ενός νέου χρόνου; Ερωτήματα-κλειδιά προκειμένου να διαφυλάξουμε και να ενισχύσουμε την προσωπική αίσθηση ταυτότητας. Το προαπαιτούμενο για έναν νέο συμβολισμό των εορτών!