Yπερκινητικότητα και αρθρώσεις: Πώς μπορεί το ένα να επηρεάσει το άλλο

Πρόσφατη έρευνα έχει δείξει ότι οι υπερκινητικοί έφηβοι, μπορεί να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο πόνου στις αρθρώσεις καθώς μεγαλώνουν. Γενικώς,  οι υπερκινητικές αρθρώσεις είναι αυτές που κάμπτονται πέρα από το τυπικό εύρος της ανθρώπινης κίνησης, λόγω της διαφοροποίησης στο σχήμα τους ή της ακαμψίας των συνδετικών ιστών που συγκρατούν αυτές τις δομές στη θέση τους. «Πιστεύουμε ότι στην υπερκινητικότητα, οι σύνδεσμοι είναι λίγο πιο χαλαροί, γεγονός που επιτρέπει στις αρθρώσεις να λυγίζουν περισσότερο προς τα πίσω», αναφέρει η Emma Clark, σύμβουλος ρευματολόγος και καθηγήτρια  Mυοσκελετικής Eπιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ.

Μερικοί άνθρωποι έχουν μόνο μία τέτοια άρθρωση, ενώ άλλοι μπορεί να έχουν πολλές υπερκινητικές αρθρώσεις, φαινόμενο ως γενικευμένη υπερκινητικότητα των αρθρώσεων (GJH). Ένας τρόπος για να το διαγνώσετε αυτό, είναι χρησιμοποιώντας το τεστ Beighton, το οποίο βαθμολογεί την κατάστασή σας από το 0 έως το 9 με βάση την ευελιξία των αντίχειρων, των μικρών δακτύλων, των αγκώνων, των γονάτων και της σπονδυλικής στήλης σας. 

Για παιδιά και εφήβους, η βαθμολογία 6 ή μεγαλύτερη είναι ενδεικτική για την ύπαρξη GJH, για άνδρες και γυναίκες κάτω των 50 ετών η αντίστοιχη βαθμολογία είναι 5 ή περισσότερο, ενώ για τους άνω των 50 ετών, μια βαθμολογία άνω του 4, είναι επαρκής για τη διάγνωση.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν επίσης τη βαθμολογία Beighton για να αξιολογήσουν τον επιπολασμό της υπερκινητικότητας των αρθρώσεων σε διάφορους πληθυσμούς. Όταν η Clark και οι συνεργάτες της αξιολόγησαν 6.022 14χρονους Βρετανούς, διαπίστωσαν ότι το 45% των κοριτσιών και το 29% των αγοριών είχαν υπερκινητικά δάχτυλα, ενώ το 27,5% των κοριτσιών και το 10,6% των αγοριών σημείωσαν βαθμολογία Beighton 4 ή υψηλότερη.

Μεταξύ των ενηλίκων, έως και το 20% του πληθυσμού έχει γενικευμένη υπερκινητικότητα, με τις γυναίκες και τους ανθρώπους αφρικανικής, καραϊβικής και ασιατικής καταγωγής, να τείνουν να επηρεάζονται περισσότερο. Πολλά από αυτά τα άτομα είναι απολύτως υγιή ή έχουν μόνο ελαφρά μειωμένα συμπτώματα.

Ωστόσο, η υπερκινητικότητα δεν αποτελεί απαραίτητα πρόβλημα. «Μερικοί από τους μεγαλύτερους αθλητές στον κόσμο είναι υπερκινητικοί», λέει  η Jane Simmonds, καθηγήτρια φυσιοθεραπείας και αγωγής υγείας στο University College του Λονδίνου, που εργάζεται με παιδιά και εφήβους με προβλήματα που σχετίζονται με την υπερκινητικότητα των αρθρώσεων. Μια μελέτη φοιτητών και επαγγελματιών χορευτών στο Royal Ballet School στο Λονδίνο, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η υπερκινητικότητα ήταν 11 φορές πιο συχνή μεταξύ των χορευτών σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. 

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

Η υπερκινητικότητα είναι επίσης πιο κοινή μεταξύ των κολυμβητών, συμπεριλαμβανομένου του πολυβραβευμένο Ολυμπιονίκη Michael Phelps, για τον οποίο πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι μπορεί να έχει υπερκινητικούς ώμους, γόνατα και αρθρώσεις αστραγάλου. «Η κολύμβηση προσφέρεται για [άτομα με] υπερκινητικότητα», καταλήγει η Simmonds.