Η διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης βελτιώνει τη λειτουργία του εγκεφάλου

14 Ιουλίου 2024, 08:00

Διαχρονική μελέτη από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Queensland, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διαλειμματική άσκηση υψηλής έντασης, βελτιώνει τη λειτουργία του εγκεφάλου σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας για έως και 5 χρόνια. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Aging and Disease. Ο ομότιμος καθηγητής Perry Bartlett και ο Dr Daniel Blackmore από το Ινστιτούτο Εγκεφάλου του UQ του Queensland, ήταν επικεφαλής της μελέτης στην οποία εθελοντές έκαναν σωματική άσκηση και υποβλήθηκαν σε σαρώσεις εγκεφάλου.

«Σε παλαιότερες προκλινικές εργασίες, ανακαλύψαμε ότι η άσκηση μπορεί να ενεργοποιήσει βλαστοκύτταρα και να αυξήσει την παραγωγή νευρώνων στον ιππόκαμπο, βελτιώνοντας τη γνωστική λειτουργία», δήλωσε ο καθηγητής Bartlett.΄«Σε αυτή τη μελέτη, μια μεγάλη ομάδα υγιών εθελοντών ηλικίας 65 - 85 ετών συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα άσκησης 6 μηνών, έκαναν τεστ βιοδεικτών και γνωστικής ικανότητας και έκαναν σαρώσεις εγκεφάλου υψηλής ανάλυσης».

Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι ερευνητές αξιολόγησαν τον αντίκτυπο τριών εντάσεων άσκησης: Χαμηλή - κυρίως κινητική λειτουργία, ισορροπία και διατάσεις-, Μέτρια - γρήγορο περπάτημα σε διάδρομο- και Υψηλή - 4 κύκλοι τρεξίματος σε διάδρομο.

Ο Δρ Blackmore είπε ότι μόνο η υψηλής έντασης διαλειμματική άσκηση, οδήγησε σε γνωστική βελτίωση που διατηρήθηκε για έως και 5 χρόνια.

«Σε μαγνητικές τομογραφίες υψηλής ανάλυσης αυτής της ομάδας, είδαμε δομικές αλλαγές και αλλαγές συνδεσιμότητας στον ιππόκαμπο, την περιοχή που είναι υπεύθυνη για τη μάθηση και τη μνήμη», ανέφερε. «Οι βιοδείκτες μπορούν [επίσης] να είναι χρήσιμοι στην πρόβλεψη της αποτελεσματικότητας της άσκησης που κάνει ένα άτομο».

Με 1 στους 3 ανθρώπους ηλικίας 85 ετών να είναι πιθανό να αναπτύξουν άνοια, ο Δρ Blackmore δήλωσε ότι «το εύρημά μας μπορεί να ενημερώσει τις κατευθυντήριες γραμμές άσκησης για ηλικιωμένους και περαιτέρω έρευνα θα μπορούσε να αξιολογήσει διαφορετικούς τύπους άσκησης που θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στη φροντίδα ηλικιωμένων. Τώρα εξετάζουμε τους γενετικούς παράγοντες που μπορεί να ρυθμίζουν την ανταπόκριση ενός ατόμου στην άσκηση για να δούμε αν μπορούμε να διαπιστώσουμε ποιος θα ανταποκριθεί και ποιος δεν θα ανταποκριθεί σε αυτήν την παρέμβαση.