H παχυσαρκία συνδέεται με τον κίνδυνο εμφάνισης μυελώματος
15 Ιανουαρίου 2024, 07:00
Η MGUS είναι μία πάθηση του αίματος που μπορεί να εμφανιστεί πριν από έναν τύπο καρκίνου ο οποίος εντοπίζεται στα πλασματοκύτταρα και ονομάζεται μυέλωμα. Το περιττό σωματικό βάρος και η παχυσαρκία, είναι γνωστοί παράγοντες κινδύνου για το μυέλωμα.
«Υπάρχει πολύ γνωστή σχέση μεταξύ του MGUS και του μυελώματος και της παχυσαρκίας. Αυτό είναι κάτι που είναι γνωστό εδώ και καιρό. Υπήρξε σύνδεση μεταξύ της παχυσαρκίας και του αυξημένου κινδύνου να διαγνωστεί κάποιος με MGUS, μυέλωμα που υποβόσκει ή προχωρημένο μυέλωμα», δήλωσε ο Δρ Brian Durie, επικεφαλής επιστημονικός υπεύθυνος του International Myeloma Foundation και αιματολόγος και ογκολόγος στο Cedars-Sinai Medical Center στο Λος Άντζελες.
Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η παχυσαρκία αυξάνει κατά 73% τις πιθανότητες να έχουν MGUS, σε σύγκριση με άτομα που δεν έχουν παχυσαρκία. Ωστόσο, ενώ οι ερευνητές σημειώνουν μια πιθανή σύνδεση μεταξύ της παχυσαρκίας και του MGUS, υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να αποδεικνύουν την αιτιότητα.
Ο Δρ Gary Schiller, κλινικός ερευνητής στο πολλαπλό μυέλωμα και τις αιματολογικές κακοήθειες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, υποστηρίζει ότι μπορεί να υπάρχουν άλλοι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να διαγνωστεί με MGUS.
«Το MGUS είναι αρκετά κοινό με 2% έως 3% του πληθυσμού των ΗΠΑ ηλικίας 50 ετών και άνω να έχουν μονοκλωνική γαμμαπάθεια», δήλωσε ο Schiller, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. «Ανά 10 χρόνια ζωής, από τη στιγμή που κάποιος ξεπερνά τα 50, αυξάνεται το ποσοστό των ατόμων που έχουν MGUS. Έτσι, είναι επίσης πιθανό αυτό να συσχετίζεται με την αύξηση του δείκτη μάζας σώματος και τη μείωση του ύπνου. Καθώς μεγαλώνουμε, κοιμόμαστε όλο και λιγότερο και ξυπνάμε όλο και πιο νωρίς».
«Πολλοί άνθρωποι έψαξαν τα τελευταία 7- 10 χρόνια την επίδραση της παχυσαρκίας και της εξέλιξης του MGUS και υπήρξαν κάποιες επιστημονικά εύλογες εξηγήσεις που αφορούν μια ορμόνη με αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες που μπορεί να μην υπάρχει σε υπέρβαρα άτομα. Αλλά αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι πρόκειται για μια θεωρία χωρίς ένα ισχυρό επιστημονικό υπόβαθρο για να το υποστηρίξει», προσέθεσε ο Schiller.
Οι συγγραφείς της μελέτης καταλήγουν ότι η έρευνά τους θα βοηθήσει στην καθοδήγηση περαιτέρω μελετών σχετικά με το ρόλο των τροποποιήσιμων παραγόντων κινδύνου εμφάνισης καρκίνου.
