Το παραμύθι ωριμάζει το παιδί

Οι περισσότεροι θυμόμαστε την γιαγιά να μας κρατάει αγκαλιά και να μας λέει ένα παραδοσιακό παραμύθι…

Αργότερα τη μαμά και τον μπαμπά να μας διαβάζουν ένα εικονογραφημένο βιβλίο με παραμύθια για να κοιμηθούμε. Και μόλις μαθαίνουμε τα πρώτα μας γράμματα, να μας δωρίζουν βιβλία με τους μύθος του Αισώπου, τα παραμύθια των αδελφών Γκριν και του Κρίστιαν Άντερσεν…

Το παραμύθι είναι κάτι παραπάνω από μια οικογενειακή παράδοση που εξασκείται από τους μεγαλύτερους, στους μικρότερους της οικογένειας.

Είναι ένα «δώρο» που κάνουμε στα παιδιά βοηθώντας να αναπτύξουν την αντίληψή τους για τον κόσμο και την σχέση με τους γονείς και την κοινωνία.

Από τους ψυχολόγους θεωρούνται απαραίτητα για την φυσιολογική ανάπτυξη του νηπίου και έχουν γραφτεί μάλιστα επιστημονικά συγγράμματα που αποδεικνύουν τον σπουδαίο ρόλο και την αξία τους στην ψυχολογική ανάπτυξη του κάθε ατόμου.

Όπως μας εξηγεί ο ειδικός ψυχολόγος παιδιών και εφήβων, Νίκος Τσακνάκης, «αν μπορούμε να δώσουμε ένα σύντομο ορισμό του παραμυθιού, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μία πλαστή, σύντομη συνήθως ιστορία με έντονο το στοιχείο του συμβολισμού, της αλληγορίας και της υπερβολής (Cassar, 2000).

Μέσα από την αφήγηση του παραμυθιού το παιδί κινητοποιεί τη δύναμη της φαντασίας του και προσπαθεί να μορφοποιήσει κάθε φορά το σκηνικό της ιστορίας και να τοποθετήσει τους ήρωες σε αυτή.

Έτσι, ενδυναμώνεται και ασκείται η φαντασία του. Συμβολισμοί και μεταφορές, συμβάλλουν στην κατανόηση από το παιδί σύνθετων και πολύπλοκων θεμάτων όπως είναι η φιλία, η οικογένεια, ο αποχωρισμός και ο θάνατος (Cassar, 2000; Fleer&Hammer, 2013)».

Το παραμύθι λειτουργεί καθησυχαστικά στις ανησυχίες της παιδικής ψυχής, και συμβάλει με τον τρόπο αυτό στην συναισθηματική ανάπτυξή του.

Εξάλλου, όπως λέει ο ειδικός, το παραμύθι βοηθάει το παιδί να κοινωνικοποιηθεί καθώς μέσα από τους ήρωες διδάσκεται κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές και μοντέλα συμπεριφορών. Παράλληλα, οι λύσεις που βρίσκουν οι ήρωές του, αποτελούν πρότυπα μίμησης για να αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα.

«Το παιδί κινητοποιείται νοητικά και φαντασιακά μέσα από τον παραμυθιακό λόγο και την εικόνα. Ο γονιός στα μάτια του παιδιού αποκτά ενεργό ρόλο και τον οδηγεί στον κόσμο των συμβόλων», μας λέει καταλήγοντας ο κ. Τσακνάκης.

ΠΗΓΕΣ

Blake, J., &Maiese, N. (2008). No fairytale… the benefits of the bedtime story. Psychologist, 21(5), 386–388.

Cassar, A. M. (2000). Fairytales, child development and psychotherapy: A study documenting parents’ perspectives on the use and function of fairytales with children in Malta. University of Hartford.

Fleer, M., & Hammer, M. (2013). Emotions in Imaginative Situations: The Valued Place of Fairytales for Supporting Emotion Regulation. Mind, Culture&Activity, 20(3), 240–259.