Η Πρωτοχρονιά συνοδεύεται από νέους στόχους και προσδοκίες

31 Δεκεμβρίου 2019, 08:05

Η πρώτη ημέρα του χρόνου συμβολίζει, λίγο έως πολύ, για όλους μας, την διάθεση της αλλαγής, του θανάτου ενός παλαιού εαυτού, κουρασμένου, αποπροσανατολισμένου, ματαιωμένου και ανεπαρκούς, στην γέννηση ενός εαυτού νέου, πιο ξεκούραστου, πιο συντονισμένου με την επιθυμία και τους στόχους του, ελπιδοφόρου και δυνατού. Ακόμη κι αν η χρονιά που πέρασε μας έχει αφήσει δώρα, υπάρχει πάντοτε το περιθώριο για εσωτερική ανακαίνιση, η οποία, αν μη τι άλλο, θα επιτρέψει σε αυτά τα δώρα να ευοδωθούν και να ριζώσουν.

Σπανιότερα, θυμόμαστε να ευχαριστήσουμε την ζωή για όλες τις ευκαιρίες που μας έδωσε, έστω και μέσα από δοκιμασίες, και συχνότερα, θέτουμε στον εαυτό μας και στους άλλους αιτήματα για μια ζωή πιο ανάλαφρη, όπου οι ευκαιρίες για αναπτέρωση, εξέλιξη και ανέλιξη θα έρθουν, κατά προτίμηση άκοπα, άπονα και ουρανοκατέβατα!

Όπως μας εξηγεί η κ. Σοφία Χατζηδημητρίου, ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, κανείς μας δεν θέλει να δοκιμάζεται σκληρά, ακόμη κι αν γνωρίζουμε πως μόνον έτσι επέρχονται σημαντικές αλλαγές στην εσωτερική και εξωτερική μας ζωή, στην σχέση μας με τον εαυτό μας και στην σχέση μας με τους άλλους. Ακόμη και όσοι εξ’ ημών έχουμε καλά συνειδητοποιήσει ότι όλα τα αγαθά κόποις κτώνται, απευχόμαστε τους πειρασμούς που θα μας βάλουν σε αυτά τα μονοπάτια και ευχόμαστε, στον εαυτό μας και μεταξύ μας, ιδανικές συνθήκες ευτυχίας και πληρότητας.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ευχές που ανταλλάσσουμε κινούνται σε αυτό το πνεύμα, όπως και δεν είναι τυχαίο ότι αποσιωπούμε την οδύνη των όσων απωλέσαμε, που, όμως, μας άνοιξαν τον δρόμο για καινούργιες ψυχικές διαδρομές. Είναι μακράν ευκολότερο να ελπίζουμε σε ένα εξιδανικευμένο μέλλον, από το να αξιοποιούμε ένα δύσκολο παρελθόν ή να συμμετέχουμε, με όλο μας το είναι, στο παρόν, στο εδώ και τώρα. Για τους προαναφερθέντες λόγους, εξάλλου, στην διάρκεια της εορταστικής περιόδου, κινούμαστε μεταξύ μιας αδιόρατης θλίψης και μιας εξιδανικευμένης προσδοκίας, επενδύοντας όλα αυτά τα συναισθήματα γύρω από μία ημέρα του χρόνου, η οποία, αν το σκεφτεί κανείς λογικά, δεν είναι παρά μία ακόμη συνηθισμένη μέρα στον ρου του χρόνου. Επειδή, όμως, ακριβώς η παραμονή της πρώτης του χρόνου και το alter egoτης, η πρώτη του χρόνου, συμβολοποιούν την συμπόρευση της ζωής με τον θάνατο, φέρνουν εντονότατα στο προσκήνιο όλα μας τα σχετικά με τον θάνατο και την απώλεια άγχη, όπως και όλες μας τις προσδοκίες για την ζωή μας, υπερθεματίζοντας και τα δύο.

Οι συναισθηματικές αυτές διακυμάνσεις είναι απολύτως φυσιολογικές και αναμενόμενες. Το ζητούμενο θα ήταν, αποκωδικοποιώντας κανείς τα μηνύματα γύρω από αυτά τα συναισθήματα, να αντέξει να περιηγηθεί μέσα σε αυτά, χωρίς να προσκολληθεί σε ένα εκ των δύο άκρων. Να πορευτεί, δηλαδή, με ευγνωμοσύνη για τα δώρα και τις απώλειες, όπως και με υγιή ελπίδα για το παρόν και το μέλλον του.