Μεγάλος ο ψυχολογικός αντίκτυπος της συγχώρεσης

Η συγχώρεση είναι για τους ψυχολόγους μια σημαντική παράμετρος ψυχικής υγείας του ατόμου καθώς το απελευθερώνει από πόνο, άγχος, αδιέξοδα και το ωθεί …μπροστά!

Ο αμερικανός Everett Worthington γνωρίζει καλά το θέμα αυτό αφού και προσωπικά βιώματα έχει σχετικά με τον θάνατο της 74χρονης μητέρας του, αλλά και επειδή έχει αφιερώσει την επαγγελματική του ζωή στη συγγραφή βιβλίων για τη συγχώρεση.

Ο κ. Worthington είναι επίτιμος καθηγητής ψυχολογίας στο Virginia Commonwealth University στο Richmond και πριν ξεκινήσει τις ομιλίες του αναφέρει ότι είναι ο γιος μιας γυναίκας που δολοφονήθηκε.

Μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας του μέσα στο υπνοδωμάτιό της όπου εισέβαλε ένας ληστής την Πρωτοχρονιά του 1996, πήρε τη δύσκολη απόφαση ότι πρέπει να συγχωρέσει τον δολοφόνο της. Και μάλιστα παρέσυρε τον αδελφό του και την αδελφή του προς την ίδια απόφαση.

«Είχαμε μια σκληρή εμπειρία και πόνεσα με πολύ αλλά αποφασίσαμε ότι ήταν ένα νεαρό παιδί και έπρεπε να το συγχωρέσουμε», ανέφερε μιλώντας στο CNN.

Και συνέχισε επισημαίνοντας: «Η συγχώρεση είναι κάτι που μας δίδαξε η μητέρα μας. Και από αυτήν ωφελείται τόσο ο θύτης όσο το θύμα, δηλαδή αυτός που συγχωρεί».

Η άποψή του είναι ότι η καρδιά του ληστή-δολοφόνου είναι πιο πληγωμένη από την δική του. Μάλιστα στη συνείδησή του βαρύνει ένας ακόμα θάνατος, του μικρότερου αδελφού της οικογένειας, που βρήκε το επόμενο πρωί τη μητέρα του δολοφονημένη και τελικά αυτοκτόνησε 10 χρόνια μετά από ψυχολογικά προβλήματα.

«Στην αρχή ήμουν θυμωμένος και είπα στα αδέλφια μου ότι εάν είχα μπροστά μου τον δολοφόνο θα του άνοιγα το κεφάλι. Αλλά καθώς οι μέρες πέρναγαν, ο θυμός μου μεταλλασσόταν και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον που είχε χάσει με παρόμοιο τρόπο την κόρη του. Άλλωστε είμαι ψυχοθεραπευτής. Βοηθάω επί σειρά ετών ανθρώπους να ξεπεράσουν σοβαρά προβλήματα και ξέρω…», λέει ο Δρ Worthington.

Και ολοκληρώνει εξηγώντας: «Ξαφνικά, ενώ σκεφτόμουν ότι δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτό που συνέβη, σκέφτηκα: Ποιου η καρδιά είναι πιο μαυρισμένη; Η δική μου ή του δολοφόνου; Και εκείνη τη μοναδική στιγμή πήρα την απόφαση της συγχώρεσης κι άρχισα να νιώθω καλύτερα».