Οι χρόνια πάσχοντες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη

03 Δεκεμβρίου 2019, 05:20

Χρόνια πάσχοντες είναι οι άνθρωποι που πρέπει να λαμβάνουν από μία δεδομένη στιγμή της ζωής τους και ισοβίως συγκεκριμένες θεραπείες με σκοπό να ζήσουν μία κανονική ζωή. Είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ εντελώς καλά, και ότι πρέπει να συμβιβαστούν με τις συχνές επισκέψεις στο γιατρό, τη συνεχή λήψη φαρμάκων και τα συμπτώματα που συνοδεύουν την κάθε πάθηση...

Κι αν πιστεύετε ότι αποτελούν μειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι, κάνετε λάθος... Είναι ο φίλος μας με διαβήτη τύπου 1 (ή νεανικό διαβήτη),. Είναι η θεία σας με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Είναι η συνάδελφος που ξεπέρασε τον καρκίνο πριν από χρόνια αλλά πρέπει να εξετάζεται συχνά μήπως και επανέλθει. Είναι το παιδάκι του γείτονα που γεννήθηκε με ένα γενετικό νόσημα. Είναι ο ξάδελφος με μεσογειακή αναιμία ή άλλο αιματολογικό νόσημα. Και βέβαια είναι όλοι όσοι γεννιούνται με "σπάνια νόσο" και αφού περάσουν χρόνια αναζητώντας μια σωστή διάγνωση, μετά πρέπει να την αντιμετωπίσουν!

Η χρόνια νόσος υπάρχει γύρω μας και οι χρόνια (δηλαδή για πάντα) πάσχοντες, θα ζήσουν μαζί της όλη τους την ζωή. Κι αν για τους υπόλοιπους είναι "μπελάς" να πάρουν το χάπι της αντιβίωσης επί 5 ημέρες την ίδια ώρα, τι είναι τάχα για αυτούς το ίδιο χάπι, κάθε μέρα, την ίδια ώρα για όλη τους την ζωή;

Τι σημαίνει αυτό για την ψυχολογία τους;

Όπως σημειώνει μιλώντας στο ygeiawatch η κλινική ψυχολόγος Δρ Ίλια Θεοτοκά, "το άτομο με χρόνια νόσο καλείται καταρχάς, να κατανοήσει τη νόσο και τα συμπτώματα της. Η κατανόηση και η γνώση μειώνουν το φόβο και την αβεβαιότητα και βοηθούν στην ρεαλιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Παράλληλα, καλείται να κάνει προσαρμογές στη ζωή του,να ενημερωθεί, να εκπαιδευτεί και να συμμετέχει ενεργά στην θεραπεία. Η συμμετοχή στη θεραπεία και η συμμόρφωση διασφαλίζονται μέσα από τη σχέση γιατρού -ασθενούς.

Η θεραπευτική αυτή σχέση, σύμφωνα με μελέτες,διασφαλίζει την ποιότητα ζωής και την όσο το δυνατόν, καλύτερη έκβαση της νόσου. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το άτομο να συμβουλευτεί ψυχολόγο, σε πλαίσια ατομικής ή και οικογενειακής υποστηρικτικής ψυχοθεραπείας, έστω και με περιορισμένο αριθμό συνεδριών, με συγκεκριμένο στόχο. Ζητούμενο των ασθενών είναι και πρέπει να είναι η διατήρηση την κανονικότητας στην ζωή τους.

Άλλωστε, θα πρέπει να σημειωθεί ότι, το να έχουμε σήμερα μια χρόνια νόσο, δεν σημαίνει απώλεια της ικανότητας να χαρούμε τη ζωή, να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, να έχουμε ποιότητα ζωής".