Πρωτάκια: Το άγχος του «αποχωρισμού»

Κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο τα βλέπουμε να σπαράζουν έξω από τους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία μην θέλοντας να αποχωριστούν την μαμά τους ή και τους δύο γονείς.

Κάθε αποχωρισμός για τα παιδάκια κάτω των πέντε ετών φαντάζει άλλωστε ως λίγο ως πολύ μόνιμος καθώς δεν έχουν ακόμα καλή σχέση με την έννοια του «αύριο» και γενικά του «μέλλοντος».

 Η έννοια αυτή αρχίζει να γίνεται δειλά-δειλά κατανοητή μετά τα δυο χρόνια του παιδιού (πριν από αυτή την ηλικία δεν καταλαβαίνουν τίποτα όταν τους λέμε «μην κλαις που φεύγουμε, θα έρθουμε και αύριο στις κούνιες»).

Αλλά σε αρκετά παιδάκια αργεί μέχρι και τα πέντε χρόνια για να εδραιωθεί ενώ, ειδικά σε αυτά που έχουν τη μαμά στο σπίτι και δεν την αποχωρίζονται σχεδόν ποτέ, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα…

Το άγχος του αποχωρισμού είναι λοιπόν πιο έντονο όταν νήπια δεν έχουν συνηθίσει να αποχωρίζονται τα οικεία τους πρόσωπα.

Τι καταλαβαίνουμε λοιπόν από αυτό;

-Τα παιδιά μας πρέπει να κοινωνικοποιούνται από μωρά.

-Να μαθαίνουν να μένουν στο σπίτι με τη γιαγιά, τη θεία, τη γειτόνισσα, χωρίς τους γονείς για λίγες ώρες.

-Να μαθαίνουν ότι θα πάμε επίσκεψη σε κάποιους, και θα μας έρθουν επίσκεψη άλλοι και η μαμά θα τους περιποιηθεί.

-Δεν θα ασχολείται συνέχεια με εμάς. Ότι κάποιες φορές η μαμά και ο μπαμπάς θα λείψουν για δουλειές ακόμα και μέρες. Και ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά.

-Δεν τα εγκαταλείπουμε, δεν σταματήσαμε να τα αγαπάμε, τα αφήνουμε σε καλά χέρια και έχουν πολλούς ακόμα ανθρώπους να εμπιστεύονται και να τα αγαπούν.

Πολλές μαμάδες ωστόσο, πράττουν από ανάγκη ή άγνοια τα αντίθετα:

Τα μωρά τους γίνονται η προέκταση του χεριού τους μέχρι ακόμα και τα έξι χρόνια τους. Και όταν υπάρξει η ανάγκη να πάνε σε κάποιο παιδικό σταθμό ή νηπιαγωγείο, τότε τα παιδάκια αυτά είναι φοβικά, μη κοινωνικοποιημένα, με την ψευδή εικόνα ότι θα ζουν πάντα κλεισμένα στο σπίτι με τη μαμά, γεγονός που εδραιώνεται και από τη μη ύπαρξη αδελφών ή την ύπαρξη μόνο ενός.

Ακόμα όμως κι αν το λάθος έχει γίνει, υπάρχουν τρόποι να προετοιμάσουμε το πρωτάκι μας για τις νέες του υποχρεώσεις:

-Καταρχάς πρέπει να το πάμε επίσκεψη στο σχολείο, να το ενημερώσουμε ότι θα πηγαίνει εκεί κάθε μέρα, τι δραστηριότητες θα έχει, τι υποχρεώσεις, ποιος είναι ο ρόλος της δασκάλας κλπ.

-Αν μιλάμε για παιδιά κάτω των πέντε ετών (σε παιδικούς σταθμούς) καλό είναι να πηγαίνει την πρώτη εβδομάδα και η μαμά μαζί και να παραμένει έξω από την τάξη. Αν βέβαια το παιδί εγκλιματιστεί, δεν χρειάζεται να το συνεχίσει η μητέρα.

-Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο, είναι να μην δείχνουν οι ίδιοι οι γονείς άγχος για το σχολείο. Αν η γιαγιά κλαψουρίζει, η μαμά κλαίει και δίνει συμβουλές, ο μπαμπάς δείχνει αγχωμένος, τότε το παιδάκι τι θέλουμε να πιστεύει για το σχολείο;

-Αν την πρώτη μέρα το παιδί αντιδράσει έντονα, όποιος το συνοδεύει πρέπει να του καταστήσει σαφές με ηρεμία αλλά και αποφασιστικότητα ότι αυτή είναι η νέα του ζωή και πρέπει σιγά -σιγά να την συνηθίσει.

Ας μείνει κάποιος να νιώθει το παιδί ότι δεν το άφησαν μόνο του στο σχολείο, αλλά είναι λάθος να το πάρουμε και να φύγουμε.

Πηγή: Child Mind Institute