Η ψωρίαση έχει βελτιούμενες θεραπευτικές προσεγγίσεις

Η ψωρίαση είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα που αφορά και τα δύο φύλα και όλες τις ηλικίες.

Αίτια της είναι κληρονομικοί παράγοντες στο μεγαλύτερο ποσοστό, λοιμώδεις παράγοντες, άγχος, φάρμακα κ.ά.

Η κλινική εικόνα εξαρτάται από το είδος της νόσου, έτσι στη σταγονοειδή ψωρίαση έχουμε μικρές κηλίδες με απολέπιση στον κορμό, αλλά μπορεί και στα άκρα.

Στην κατά πλάκας ψωρίαση που είναι και η πιο συχνή μορφή της νόσου, οι πλάκες δηλαδή η μεγαλύτερης έκτασης βλάβες έχουνε ερυθρά βάσηκαι από πάνω σαφώς προσκολλημένα αργυρόχρωμα λέπια.

Συνήθως ξεκινάει από αγκώνες και γόνατα ενώ μπορεί να επεκταθεί σε ολόκληρο το σώμα. Σπανίως προσβάλλεται το πρόσωπο.

Όπως μας λέει η δερματολόγος- αφροδισιολόγος, Κατερίνα Λαμπρινοπούλου M.D.,Ph.D, «θεραπευτικά η ψωρίαση μπορεί να αντιμετωπισθεί με τοπικές αγωγές δηλαδή κρέμες, αλοιφές όπως κορτιζόνη, σαλικυλικό οξύ, καλσιποτριόλη κ.α..

Με συστηματικές αγωγές, (χάπια όπως ρετινοειδή, κυκλοσπορίνηκ.α.) με βιολογικούς παράγοντες, καθώς και με ειδικούς θαλάμους υπεριώδους ακτινοβολίας PUVA (ψωραλένια και UVA) και UVB.

Η επιλογή του κατάλληλου φαρμάκου θα εξαρτηθεί από την ηλικία και την γενική κατάσταση του ασθενούς, την σοβαρότητα και το είδος της ψωρίασης, την ασφάλεια του φαρμάκου και την αποτελεσματικότητα του σε βάθος χρόνου».

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, οι θεραπείες είναι ένα βήμα μπροστά από την κλασική φαρμακολογία και αποτελούνται από τους λεγόμενους βιολογικούς παράγοντες…

«Οι βιολογικοί παράγοντες είναι πρωτεΐνες, που παράγονται από ζωντανά κύτταρα και παρεμβαίνουν σε διαδικασίες του ανοσοποιητικού συστήματος, οι οποίες προκαλούν φλεγμονή και υπερπαραγωγή κυττάρων δέρματος.

Οι πρώτοι βιολογικοί παράγοντες είχαν ως στόχο τον παράγοντα νέκρωσης των όγκων ( anti-TNF).

Τα σκευάσματα αυτά προσέφεραν στους ασθενείς καλύτερη ποιότητα ζωής όχι μόνο όσον αφορά στη βελτίωση της κλινικής τους εικόνας, αλλά και στη μείωση έως και στην εξαφάνιση των πόνων στη ψωριασική αρθρίτιδα.

Το γεγονός ότι δεν μεταβολίζονταν σε ένα συγκεκριμένο όργανο, έκανε ασφαλή τη συνεχή χορήγηση τους», μας λέει η γιατρός.

Το πρόβλημα με τουςAnti-TNF βιολογικούς παράγοντες πάντως είναι η απώλεια αποτελεσματικότητας μετά από κάποια έτη χρήσης, ίσως λόγω ανάπτυξης αντισωμάτων.

Όταν συμβεί αυτό, συνήθως περνάμε σε έναν άλλο anti-TNF.

Η απρεμιλάστη είναι ένα σχετικά νέο φάρμακο το οποίο χορηγείται από το στόμα σε μορφή χαπιού.

Δρα αναστέλλοντας τη λειτουργία της φωσφοδιεστεράσης εμποδίζοντας έτσι τη φλεγμονή.

Σε αυτή την περίπτωση έχουμε πιθανότητα εμφάνισης ανθεκτικότητας συχνά μετά από δύο έτη αγωγής.

Το καλό με αυτό το φάρμακο είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνονται ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια λήψης του φαρμάκου εργαστηριακοί έλεγχοι με αποτέλεσμα να είναι μια καλή λύση για τους ασθενείς που έχουν φοβία με τις ενέσεις.

Οι αναστολείς της ιντερλευκίνης17 ή 23 στοχεύουν και αδρανοποιούν μόνο την αντίστοιχη ιντερλευκίνη, με αποτέλεσμα να έχουμε μικρότερη καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος και έτσι λιγότερες παρενέργειες που αφορούν την ανοσιακή απάντηση.

 Η χορήγηση γίνεται με υποδόριες ενέσεις και σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, ανάλογα με τον παράγοντα.

Οι αναστολείς της ιντερλευκίνης 17 ή οι αναστολείς της ιντελευκίνης 23 είναι οι νεότεροι βιολογικοί παράγοντες.