Η αξία της εξέλιξης και της προσαρμοστικότητας μετά από ψυχικά τραύματα

Σύμφωνα με την θεωρία του Δαρβίνου, επιβιώνει ως είδος αυτό που είναι πιο ισχυρό. Λέγεται δε, ότι ισχυρότερος είναι αυτός που έχει την μεγαλύτερη ευελιξία, όσον αφορά στην προσαρμοστικότητά του στο περιβάλλον και τις απαιτήσεις του.

Θα έλεγε κανείς ότι το αυτό συμβαίνει και στην ψυχική επιβίωση και εξέλιξη, ότι δηλαδή, το άτομο που θα επιβιώσει ψυχικά μέσα σε δύσκολες συνθήκες, αλλά και θα καταφέρει να εξελιχθεί προς την ακόμη καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, είναι το άτομο που θα επιδείξει μια ψυχική ευελιξία και θα μπορέσει να βρει τρόπους, όχι μόνον να προσαρμοστεί σε νέες, άγνωστες ή και αντίξοες συνθήκες, αλλά και να διευρυνθεί ψυχικά μέσα από αυτές.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κανείς οφείλει να λειτουργεί ως χαμαιλέοντας, παραβιάζοντας την αλήθεια του εαυτού του, δημιουργώντας ψευδή πρόσωπα ή υποκρινόμενος κάτι που δεν είναι. Σημαίνει, όμως, ότι παραμένοντας κανείς πιστός στην αλήθεια του και γνωρίζοντας περισσότερο σε βάθος τον εαυτό του, ανοίγεται εξίσου στην προοπτική του τραύματος όσο και της ευτυχίας. Με άλλα λόγια, αγκαλιάζει το άγνωστο, το απρόβλεπτο, το ανατρεπτικό και το αντιμετωπίζει ως εξίσου σημαντικό αλλά και αναπόδραστο κομμάτι της ίδιας της ζωής.

Παρόλο που για να λειτουργούμε καθημερινά στηριζόμαστε σε κάποιες πρόσκαιρες βεβαιότητες και ορθώς, μεριμνούμε για το μέλλον μας, προκειμένου να λειτουργούμε ακόμη πιο αποτελεσματικά αλλά και για να απολαμβάνουμε περισσότερα οφέλη από την ίδια μας την ζωή, πρέπει να κρατάμε, ταυτόχρονα κατά νου, ότι η μόνη βεβαιότητα στην ζωή μας είναι το τέλος της.

Αυτό μας κάνει να επαγρυπνούμε, να είμαστε σε ετοιμότητα για τυχόν ανατροπές, να διευρυνόμαστε ώστε να τις χωρέσουμε, και βέβαια παράλληλα, να απολαμβάνουμε βαθύτερα και πληρέστερα, ό,τι έχουμε την εκάστοτε στιγμή. Οι αγκυλώσεις και προσκολλήσεις σε παρελθοντικά τραύματα, σε συνήθειες που μας προσδίδουν μια αίσθηση ασφαλείας, σε σχέσεις που είναι γνώριμες κι ας είναι δυσλειτουργικές, σε τόπους και σε χρόνους που έχουμε εξιδανικεύσει ή ακόμη και σε μια αυτό-εικόνα που έχουμε δημιουργήσει, θα λειτουργήσουν ως πραγματικά και αβάσταχτα βαρίδια, σε περίπτωση που μια δίνη της ζωής μας τραβήξει στον βυθό.

Μόνον, λοιπόν, η ετοιμότητά μας και η ευελιξία μας ως προς το να αποχωριστούμε κάποια ή περισσότερα από τα βαρίδια μας, θα μπορέσουν να μας φέρουν στην επιφάνεια και θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε.

ΠΗΓΗ: Verywellmind.com