Botox για ρυτίδες αλλά και για υπεριδρωσία

Η υπεριδρωσία χαρακτηρίζεται από υπερβολική έκκριση ιδρώτα από τους ιδρωτοποιούς αδένες και εμφανίζεται συνήθως στις μασχάλες και το εσωτερικό της παλάμης στα χέρια, το πρόσωπο και τα πέλματα.

Ανάλογα με την εντόπιση η υπεριδρωσία χαρακτηρίζεται σε εστιακή και γενικευμένη.

Η εστιακή υπεριδρωσία μπορεί να είναι ιδιοπαθής (πρωτοπαθής), να σχετίζεται με νευροπάθειες ή να είναι επακόλουθο νοσημάτων και τραυμάτων που πλήττουν το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, ενώ η γενικευμένη είναι συνήθως δευτεροπαθής και αποτέλεσμα άλλων διαταραχών.

Η σύγχρονη αντιμετώπιση της υπεριδρωσίας γίνεται με έγχυση βοτουλινικής τοξίνης τύπου Α (ΒΟΤΟΧ) που διακόπτει το νευρικό ερέθισμα που φτάνει μέχρι τους ιδρωτοποιούς αδένες και τους δίνει την εντολή να παράγουν ιδρώτα. Η εφαρμογή βοτουλινικής τοξίνης Α σε τέτοιες καταστάσεις εμποδίζει την υπερβολική εφίδρωση κι όχι τη φυσιολογική παραγωγή ιδρώτα.

Η ιστορία του φαρμάκου

Το έτος 1897 ο Βέλγος μικροβιολόγος Van Ermengem εξετάζοντας τα αίτια της δηλητηρίασης των μελών μίας ορχήστρας ανακάλυψε το Clostridium Botulinum (=κλωστηρίδιο της αλλαντίασης).

Το έτος 1978 ο αμερικανός οφθαλμίατρος Alan Scott δοκιμάζει την αλλαντική τοξίνη ως θεραπεία σε στραβισμό, ενώ το 1993 ο Parischa χορήγησε την τοξίνη στην αχαλασία του οισοφάγου.

Το 1980 εφαρμόζεται θεραπευτικά η χορήγηση αλλαντικής τοξίνης στο βλεφαροσπασμό και το φάρμακο ονομάστηκε Oculinum (Oculi=μάτια).

Το 1992 ένα ζεύγος Καναδών χρησιμοποιεί την αλλαντική τοξίνη τύπου Α στην αντιμετώπιση των ρυτίδων του προσώπου και έτσι το Botox εισέρχεται στην κοσμητική δερματολογική του χρήση με την άδεια του έτους 2012 του FDA (Food Drug Administration).

Πηγή: US National Library of Medicine National Institutes of Health