Ξεσπούν οι γονείς ατόμων με αναπηρίες - Μας άφησαν μόνους

Την κραυγή αγωνίας και απόγνωσής τους, εκφράζουν γονείς ατόμων με αναπηρίες, κατηγορώντας το κράτος για αδιαφορία και απουσία στήριξης προς τους ίδιους.

Γονείς παιδιών με αναπηρίες, μιλώντας στο YgeiaWatch, μεταφέρουν την αγωνία τους για τις καθημερινές δυσκολίες που βιώνουν αναδεικνύοντας την έλλειψη κρατικών υποδομών για στήριξή τους.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι δυσκολίες που βιώνουν οι οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία, περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, οικονομικούς περιορισμούς, έλλειψη υποστήριξης, έλλειψη πληροφόρησης και εμπόδια στις μεταφορές που εντείνουν την επιβάρυνση των γονέων και των φροντιστών και επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνονται στις ανάγκες των παιδιών τους.

Μεγάλο κεφάλαιο η ψυχική υγεία γονέων

Η ψυχική υγεία των γονέων και κηδεμόνων με παιδιά/έφηβους και ενήλικες με ειδικές ανάγκες, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για το οποίο δεν ασχολήθηκε καμία κυβέρνηση ή/και Υπουργείο ή/και Υπηρεσία, τονίζουν.

Οι οργανώσεις και σύνδεσμοι, όπως ανέφεραν, δεν διεκδικούν τα δικαιώματα των παιδιών και κανένας δεν νοιάζεται για τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά αυτές οι οικογένειες που αγαπούν τα παιδιά τους και δεν επιθυμούν την ιδρυματοποίηση τους.

Ζητούν άμεσες λύσεις από το κράτος

Μιλώντας στο YgeiaWatch, η κ. Στάλω Παναγίδου, μητέρα παιδιού με ειδικές ικανότητες, ανέφερε ότι «θα πρέπει επιτέλους το κράτος να πάρει στα σοβαρά αυτά τα ζητήματα και να προβεί σε άμεσες λύσεις».

«Δεν υπάρχει ενδιαφέρον από το κράτος, δεν υπάρχει στήριξη και οι γονείς πλέουν στον ωκεανό χωρίς σανίδα σωτηρίας. Μπορεί να έχουν αισθήματα ντροπής, ενοχής, άγχους ή κατάθλιψης. Επίσης ο γονέας μπορεί να βιώνει θλίψη και αισθήματα απελπισίας ή να εκδηλώνει το θυμό του ή να τον κατευθύνει προς κάποιο άλλο πρόσωπο», σημείωσε.

«Πολλοί γονείς βιώνουν άγχος, έντονη κόπωση, αύξηση ή απώλεια βάρους, ιατρικά προβλήματα, χαμηλή σεξουαλική ορμή ή αϋπνία, με αποτέλεσμα να μην έχουν καλή ποιότητα ζωής» πρόσθεσε.

 «Δεν επιζητούμε τον θαυμασμό της κοινωνίας και δεν θέλουμε να μας αποκαλούν ηρωίδες μάνες. Ζητάμε και απαιτούμε αποτελεσματικές πράξεις», τόνισε με νόημα η κ. Παναγίδου.

 Αυτά που ζητούν οι γονείς είναι:

• Σωστή φροντίδα των παιδιών/εφήβων/ενηλίκων τις ώρες που οι γονείς βρίσκονται στην εργασία τους.
• Σωστή φροντίδα των παιδιών/εφήβων/ενηλίκων όταν οι γονείς τους θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλη χώρα ή να περάσουν ώρες αναψυχής και χαλάρωσης χωρίς τα παιδιά τους.
• Επιλογή φροντίστριας (οικιακής βοηθού) για τις ώρες που οι γονείς απουσιάζουν από το σπίτι. Ασφαλιστικές δικλείδες για τη σωστή επιλογή ατόμου
• Σύσταση ομάδων από άτομα που θα πάρουν τα παιδιά εκδρομές και σε χώρους αναψυχής 
• Σύσταση ομάδων για να επισκέπτεται τους γονείς 2 φορές τον μήνα για να καταγράφουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα των οικογενειών και να βρίσκουν λύσεις.
• Σύσταση ομάδων για να παίρνει τα παιδιά σε θεραπείες με ασφάλεια τα απογεύματα.
• Σύσταση ομάδων που θα παίρνουν τα παιδιά στους ειδικούς ιατρούς για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Επισκέψεις τακτικών ψυχολόγων στους γονείς.
• Διευκολύνσεις στον εργασιακό τομέα (δημόσιο και ιδιωτικό) με πλήρεις απολαβές.

Πού είναι το σύγχρονο κράτος;

Μιλώντας στο YgeiaWatch, o κ. Στέλιος Ασπρόφτας, πατέρας παιδιού με αυτισμό, τόνισε ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για σύγχρονο κράτος, αφού αυτό ορίζεται από το πως αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας με αναπηρίες».

«Πολλές φορές προσπάθησα να παρέμβω ως γονιός, ούτως ώστε να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός εντός των αρμοδίων υπηρεσιών», τόνισε.

Κάνει αναφορά σε απουσία μηχανισμού που να συντονίζει τις υπηρεσίες, σημειώνοντας ότι «πολλές φορές δεν παίρνεις απάντηση ή αν πάρεις είναι μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα και είναι συνήθως μια γενική απάντηση. Το θέμα είναι εκείνη την ώρα που έχεις το πρόβλημα και θέλεις κάποιον να σε ακούσει και να σε καθοδηγήσει».

Συστήνει στο κράτος, «να μην αποπαίρνει τους γονείς», σημειώνοντας ότι ο γονιός που μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικός ή φωνάζει, είναι διότι καθημερινά βιώνει την αυπνία, την αγωνία.

«Δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Πολλές φορές υπάρχει μια σύγχυση ότι φωνάζουμε για χρήματα ή επαιτούμε. Σίγουρα το οικονομικό είναι ένα μεγάλο θέμα αλλά αυτό που ζητάμε είναι εν συναίσθηση. Αυτό είναι πολύ εύκολο να το πεις, και το ακούμε συχνά από διάφορους φορείς, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται στη πράξη», τονίζει.

Οι γονείς παιδιών με αναπηρία, πρόσθεσε, «πολλές φορές αισθανόμαστε απομονωμένοι και μόνοι και δεν γνωρίζουμε από που να ξεκινήσουμε την αναζήτηση για πληροφορίες, βοήθεια, κατανόηση και υποστήριξη».

Απολαμβάνετε το περιεχόμενο μας? Εγγραφείτε στο newsletter μας!

«Πολλές φορές δεν έχουμε τη σωστή πληροφόρηση, δηλαδή μια υπηρεσία μπορεί να σου πει Α και άλλη υπηρεσία να σου πει Β. Πολλές φορές δεν παίρνουμε καν απάντηση και αυτό επιτείνει περισσότερο τον θυμό», υπογραμμίζει.

Σημειώνει ότι η Κύπρος έχει κυρώσει τη Συμφωνία των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα του παιδιού και τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.

«Οι συμβάσεις δεν είναι απλά για να τις κυρώνουμε. Υπάρχουν και υποχρεώσεις των κρατών όταν κυρώνουν μια σύμβαση», σημειώνει.

Σημειώνεται ότι η χθεσινή μέρα, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) που καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ.

Της Μόνικας Μακρυγιάννη