Άνθρωποι με COVID-19 έχουν ανάμεικτα συναισθήματα
08 Απριλίου 2020, 14:36
Άνθρωποι που νοσούν ή έχουν νοσήσει με COVID-19 έχουν ανάμικτα συναισθήματα, όπως φόβος, άγχος και ενοχικότητα, λέει στο ΚΥΠΕ η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Χάρις Κ. Πέτροβιτς.
Στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων, αναφέρει, παρατηρούμε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο σε εξέλιξη καθώς οι νέες αυτές συνθήκες της πανδημίας είναι σχεδόν πρωτόγνωρες για τη σύγχρονη εποχή που διανύουμε.
«Βλέπουμε ότι οι άνθρωποι που νοσούν ή έχουν νοσήσει να διακατέχονται από ανάμικτα συναισθήματα ως προς αυτό που τους συμβαίνει. Υπάρχει ενοχικότητα, φόβος, άγχος για την αβεβαιότητα και την επικινδυνότητα της κατάστασης τους, που σε αυτό παίζει ρόλο αρχικά ποια είναι η ψυχική δομή που έχει το άτομο, σε σχέση με την αντιμετώπιση κρίσεων», σημειώνει.
Σε δεύτερο στάδιο, αναφέρει η κ. Πέτροβιτς, ακολουθεί η αντιμετώπιση που έχουν ή είχαν από το κοντινό περιβάλλον, οικογένεια, φίλοι και σε τρίτο στάδιο το πώς τους αντιμετώπισαν οι ειδικοί, ιατροί, ιατρικό προσωπικό και άλλοι κοινωνικοί φορείς.
«Λαμβάνουμε λοιπόν, μηνύματα ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που έχουν τύχει καλής διαχείρισης από τους αρμόδιους φορείς, συμπαράστασης και φροντίδας από το οικείο περιβάλλον αλλά υπάρχει και μια ουσιαστική μερίδα ανθρώπων που έχουν βιώσει την κοινωνική απομόνωση και την παραμέληση από τους ανθρώπους γύρω τους, λόγω του φόβου που εκλαμβάνουν για την απειλή που φέρουν λόγω της νόσου», επισημαίνει.
Σε αυτούς τους ανθρώπους, σημειώνει, βλέπουμε να αναπτύσσονται καταθλιπτικά στοιχεία και περαιτέρω ψυχολογική απομόνωση, όπου το άγχος και η θλίψη τους καταβάλλουν.
«Αυτό έχει να κάνει εν μέρει με το πώς οι άνθρωποι σκέφτονται και αισθάνονται για αυτό που τους συμβαίνει και πως θεωρούν οι ίδιοι ότι τους αντιμετωπίζουν οι γύρω τους. Από την άλλη έχει να κάνει με το εξωτερικό περιβάλλον που αποτελείται από δυο παράγοντες, το οικογενειακό, φιλικό περιβάλλον και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, το τι βλέπω να εισπράττω από τους οικείους μου και το τι λέει η κοινωνία, ή οι αρμόδιοι φορείς που ειδικεύονται σε αυτό το θέμα, μου δημιουργούν τη δική μου αίσθηση της πραγματικότητας. Με αυτές τις συνιστώσες, δομείται η πραγματικότητα του κάθε ανθρώπου», εξηγεί.
Σημειώνει ότι το ευρύτερο μοντέλο της οντολογικής ψυχολογικής αντίληψης της πραγματικότητας του ανθρώπου εν καιρό πανδημίας, κλυδωνίζεται καθώς ο φόβος λόγω της απειλής για τη ζωή, μας κάνει όλους ευάλωτους σε γνωσιακά λάθη.
Επικεντρωνόμαστε λοιπόν, αναφέρει, στις αρνητικές εκδοχές των πραγμάτων, στην καταστροφολογία, στο να βλέπουμε τα πράγματα ως άσπρο-μαύρο, στο να συγκεντρωνόμαστε μόνο στη δεδομένη αρνητική στιγμή, που έχει ως αποτέλεσμα τα δύσκολα συναισθήματα, που είναι ο φόβος, η θλίψη, ο θυμός, αποκλείοντας έτσι άλλες πιο λειτουργικές σκέψεις που θα βοηθούσαν στη διαχείριση της κατάστασης.
«Είναι πολύ σημαντικό, να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πρωτόκολλα ως προς την διαχείριση που πρέπει να γίνεται όσον αφορά τα άτομα που νοσούν ή έχουν νοσήσει από αξιόπιστους επιστημονικούς φορείς και καλό είναι να υπάρχει μια συνειδητή επιλογή στο πώς επιλέγουμε να δούμε τα πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε και είναι στο χέρι μας και να απομακρύνουμε αυτά που είναι εκτός του ελέγχου μας», επισημαίνει.
Αναφέρομαι, εξηγεί η κ. Πέτροβιτς, στην συνειδητή επιλογή του να σκέφτομαι ότι αυτό που συμβαίνει τώρα δεν θα διαρκέσει για πάντα, και ότι όσο ο άνθρωπος βρίσκει νόημα και σκοπό, καμία κατάσταση δεν είναι ανυπέρβλητη.
Άρα, προσθέτει, νοσούντες και εξωτερικό περιβάλλον πρέπει να αναλογιστούν τις προσωπικές αξίες όσον αφορά τις σχέσεις με τους γύρω τους, την αξία των προσωπικών σχέσεων και του τρόπου που σχετίζονται με τους άλλους.
«Θυμόμαστε ότι η ζωή μας γίνεται ουσιαστική όταν την μοιραζόμαστε, ας είναι λοιπόν αυτό το μοίρασμα τρυφερό και ευαίσθητο απέναντι στην ανάγκη αλλά και την προστασία του άλλου», καταλήγει.
